Ik heb getwijfeld om dit te delen op mijn blog omdat het zo persoonlijk is. Maar op de een of andere manier zet het online plaatsen ervan dit verhaal kracht bij of zo. Althans zo voelt dat voor mij. Iedereen mag het weten. Het zijn geen geheimen.

Lieve Thijs,

Een paar weken geleden schreef ik een stukje over dingen waar ik blij van word. “Ik sta er niet eens bij”, zei je een beetje bedroefd 😉 Maar je dacht toch niet dat ik je vergeten was?! Toch zette het mij aan het denken. Jij maakt mij wel degelijk blij. Ik denk dat je eerder een soort vanzelfsprekenheid bent geworden in mijn leven. Maar vanzelfsprekend, dat is het natuurlijk helemaal niet. Er zijn maar weinig dingen die vanzelfsprekend zijn in dit leven.

Al tien jaar vieren wij deze dag. Voor ons is deze dag heel bijzonder. Tien jaar geleden stond ik voor de bioscoop te wachten. Het was onze eerste date. We gingen naar Step Up deel 1. We waren 17 en we waren pubers. Elkaars eerste echte liefde. Ik viel voor je galantheid, je attentheid en de interesse die je in mij toonde. Je was een vrolijke, gezellige jongen die overal een grap in zag. Een hardwerkende jongen ook, want in je vrije tijd had je vele bijbaantjes altijd en dat bewonderde ik in jou. Al vond ik het soms ook vervelend, want het betekende soms ook minder tijd samen. En tijd samen doorbrengen met jou, dat is alles wat ik wilde (en nog overigens).

Na vijf jaar verkering zijn we samen gaan wonen. Ik kon niet wachten op een plekje van ons samen. Het werd een mooie bovenwoning in hartje Zaltbommel. Ik kreeg van jou ons eerste huisdier samen. Teddiey (ja echt met iey, omdat we het niet eens konden worden of het nu ie of y moest worden). We zetten samen onze eerste kerstboom op. En we maakten ook moeilijkere momenten mee. In die tijd ben ik meerdere keren geopereerd en kreeg ik tijdelijk een stoma. Jij stond mij bij. Hielp me erdoor en je vond me met stoma nog steeds mooi, terwijl ik mezelf een heel ander mens voelde soms.

Kortom: Samenwonen smaakte naar meer. We wilden niet langer huren; iets opbouwen wat van ons was. Dus we kochten ons huidige huis in het dorp waar ik nu woon en mijn hele leven gewoond heb. En jij hebt het hier veel beter naar je zin dan in Zaltbommel. Het is dichtbij je geliefde Den Bosch en Brabant. En de sfeer is er Brabants en past jou beter. We adopteren twee katten uit het asiel en plannen onze bruiloft. In 2014 zijn wij getrouwd. Inmiddels alweer twee jaar geleden. Het was werkelijk een fantastisch mooie dag. Je straalde want je stond de hele dag in het middelpunt. Precies de plek waar jij het liefste staat. Ik vind dat wat lastiger, maar aan jouw arm komt alles goed. Jouw mooie woorden over mij die je daar onverwacht ten overstaande van alle vrienden en familie sprak, raken me nog steeds in mijn hart.

En nu? Nu zijn we papa en mama. Weer een hele nieuwe fase in ons leven. Ongelofelijk wat zo’n kindje met je doet. Weer een hele andere dimensie van liefde. Ik vind het zo mooi om te zien hoe blij Mirthe wordt van jou, hoe gek ze op je is.

Ik besef me heel goed dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. Dat we moeten koesteren wat we hebben. We hebben samen zoveel moeilijke maar ook ontzettend mooie momenten meegemaakt tot nu toe. We zijn eigenlijk samen volwassen geworden, zo zou je het kunnen zien. Jij en ik.

Vandaag is ons jubileum. Tien jaar samen. Wat een tijd is dat zeg. Jij hebt iets georganiseerd voor vandaag, daar weet ik van. Maar het is nog een verrassing voor me wat het is (nóg wel, ik schrijf dit op 29 augustus). En je weet het, ik ben heel slecht met verrassingen, ik wil er altijd achter komen wat het is. Maar gelukkig ben jij ook geen ster in het bewaren van verrassingen😂, dus wie weet kom ik er nog wel achter 😉

Ik hoop dat we nog heel veel moois samen mogen delen. Want als ik het niet mag delen met jou is het leven veel te saai. Ik ben dankbaar… dat jij in mijn leven bent.

Simone