5 weken zwanger. En met familie op vakantie op Texel. Houd dat maar eens voor je. Hoe voelde ik me toen ik 5 weken zwanger was? Begonnen de symptomen een beetje te komen en heb ik het kunnen verzwijgen voor mijn familie?

Het nieuws begint in te dalen – ik ben zwanger!

Terwijl ik het, toen ik de test net gedaan had, nog allemaal heel onwerkelijk vond, is het nieuws nu wel ingedaald. Ik ben zwanger. Het is écht waar. En hoe pril het ook is, het is er. Hoe is het mogelijk? Het besef dat ik het hele avontuur van zwanger zijn, bevallen en de babytijd nog een keer mag gaan beleven is er. De hoop is er, dat het goed mag gaan. Maar ook de angst, juist omdat het nog maar zo pril is, dat het fout zal lopen.

Op vakantie met familie – 5 weken zwanger

Moeten we het dan maar meteen vertellen? Vragen wij ons af, op het moment dat we op het punt staan te vertrekken naar ons vakantiehuisje op Texel. Nee, we besluiten het voor ons te houden. Ik wil het graag zo lang mogelijk rekken en het liefst pas vertellen dat ik zwanger ben van ons tweede kindje als we een kloppend hartje hebben gezien op de echo. Maar we spreken af dat we, wanneer ik misselijk word of andere niet te verhullen zwangerschapsverschijnselen ga vertonen, dat we het dan zullen vertellen.

En zo zou het gaan. Maar man, wat vind ik het moeilijk om het voor me te houden. Ik heb eerder met mijn zussen gekletst over onze zwangerschapswens, de wens voor een tweede. En dat het wat langer duurt om zwanger te mogen worden dan toen ter tijd bij Mirthe het geval was (dat was in één maand raak). Daarom voelt het nu heel vreemd dat ik dit positieve nieuws nog niet met hen deel. Maar ook met mijn ouders, aan wie ik toen ik zwanger was van Mirthe, een paar dagen na de test het nieuws al verkondigde.

Weinig zwangerschapssymptomen

Ik merk de hele week nog weinig symptomen. Dat maakt het gevoel dat ik het beter nog even niet kan vertellen alleen maar sterker. Gaat het wel goed? Groeit het wel? Gebeurt er wel iets? Zomaar een paar vragen die iedere avond als ik in bed lig, door mijn hoofd spoken. Ik ben niet moe, niet misselijk. Ik kan alles gewoon gezellig meedoen. Super fijn natuurlijk. Maar het geeft me geen bevestiging dat ik zwanger ben.

Maar aan de andere kant: ik ben nog altijd niet ongesteld geworden. Dus laat ik nou maar gewoon vertrouwen houden. En bovenal ook genieten van ons geheimpje. Want dat is ook wel een heel bijzonder idee hoor. Dat je samen zoiets ‘groots’ weet, wat niemand anders nog weet. Oh, en eigenlijk is er wel één symptoom aanwezig: ik heb nogal een kort lontje en ben wat lichtgeraakt. Ik merk dus wel dat mijn hormonen met mijn psychische gesteldheid aan de haal gaan.

Ik ben de week goed doorgekomen. De vakantie was geweldig. Iets aan me gezien in de vakantievlogs? (Deel 1 en Deel 2). We hebben het niet verteld!

Simone