De ene baby krijgt het al vanaf 6 maanden, maar vooral bij baby’s van 10 tot 18 maanden, schijnt het het hevigst te zijn: verlatingsangst. De fase waarin je kind door krijgt dat je weg kunt gaan. Ik merk sinds een maandje ongeveer dat Mirthe dit ook begint te krijgen.
Verlatingsangst op het kinderdagverblijf
Wanneer ik Mirthe naar het kinderdagverblijf breng en ik zet haar daar op de grond, dan kruipt ze tegen mijn been en wil ze het liefst dat ik haar terug oppak. En als ik echt weg ga barst ze soms in huilen uit. Ik probeer haar af te leiden door de aandacht te verleggen naar een van de leidsters een ander kindje of een leuk speelgoedje. En meestal glip ik er dan snel tussenuit onder het mom van: ik ga maar snel, want dan heeft ze het niet door en dan huilt ze niet.
Laatst vroeg ik me af of dat eigenlijk wel zo’n verstandige aanpak was. Vroeg of laat komt ze er toch achter dat ik weg ben. En is het dan niet alsnog huilen? Ik heb het nog niet gevraagd en misschien wil ik het ook niet weten, haha. Ik zie mijn meisje niet graag huilen van verdriet. Maar verstandig blijkt het dus inderdaad niet, zo lees ik hier. Ik kan beter een kort afscheidsritueeltje doen, vertellen wat ik ga doen, een kus en een knuffel, zwaaien en wegwezen. Dan dat ik haar afleid en verdwijn.
Verlatingsangst bij het naar bed gaan
Ook als we Mirthe naar bed brengen merken we de laatste tijd dat ze flink een keel op zet op het moment dat we de deur uit lopen. Gelukkig duurt dit meestal maar kort en is ze meestal zo moe dat ze vrij snel lekker gaat slapen (niet altijd hoor, helaas). Ik probeer het verdriet wat weg te nemen door aan de andere kant van de deur nog wat lieve woordjes te zeggen. Ze ziet me dan niet, maar hoort me nog wel. Met andere woorden: ‘soms zie je papa en mama niet, maar we zijn er nog wel’.
Eenkennigheid
Eenkennigheid is ook een symptoom wat past vaak bij de ‘verlatingsangstfase’. Sinds kort merk ik dat Mirthe met haar hoofd tegen me aan wegkruipt als ze een vreemde of iemand die ze niet zo vaak ziet, tegen komen. Als deze persoon haar aanspreekt terwijl ik haar vast heb, legt ze haar hoofd tegen me aan en kijkt ze heel verlegen. Gelukkig is de verlegenheid meestal van korte duur en is het ijs snel gebroken. Mirthe is niet echt eenkennig te noemen. Het is al snel goed en dan vindt ze iedereen leuk.
Wat te doen tegen verlatingsangst van je baby
Je kindje laten wennen aan nieuwe situaties, mensen en omgevingen alvorens je het daar achterlaat, is natuurlijk sowieso verstandig. Dat spreekt waarschijnlijk wel voor zich. Maar ook het vaste afscheidsritueel schijnt belangrijk te zijn. En dus niet, zoals ik dat deed, snel wegglippen als je kindje is afgeleid (wat ik natuurlijk wel met goede bedoelingen deed). Verder schijnt kiekeboe spelen een goed middel te zijn om je kind spelenderwijs te laten wennen aan het idee dat hij papa en mama soms niet ziet, maar dat ze wel terugkomen.
Hebben jullie kinderen er veel last van gehad, verlatingsangst of eenkennigheid, of viel het allemaal wel mee?
SimoneVolg je me al op facebook, instagram, twitter en/of bloglovin?
Ook op snapchat ben ik te vinden onder gebruikersnaam: papaisdeliefste
Fiene heeft hier gelukkig niet zoveel last van gehad. Op een gegeven moment dacht ik dat de fase aanbrak omdat ze ‘wat moeilijk’ deed bij het naar bed gaan, maar na een dag of 3 was het over en heb ik er eigenlijk weinig tot niets meer van gemerkt.
Fijn toch! Ik hoop dat het bij Mirthe ook mee gaat vallen 😉
Bij Emily is het nu ook aan het gebeuren heel herkenbaar wat je schrijft. Wel heel sneu hoor, ook als je zin bed legt en ze gaat huilen. We houden ons vast aan een vast ritueel en dan komt t vast goed
Ik moet zeggen dat het met Ninthe qua verlatingsangst op zich wel meevalt. Het is de eerste keren bij de kinderopvang wel gebeurt dat ze moest huilen, en ze kijkt nu nog wel beteuterd als je weg gaat, maar pikt dit verder goed op. Eenkennig is ze echter wel, en als er iemand binnenkomt of als we zelf ergens komen, dan wil ze soms echt het liefste ín me kruipen lijkt het wel. Zelfs bij oma’s en opa’s. Ik geef haar maar gewoon de tijd die ze nodig heeft, en dan trekt dat vanzelf wel weer bij.
Mijn zoontje is nu 20 maanden en heeft totaal geen last van eenkennig zijn of verlatingsangst. Hij is erg relaxed en voelt zich juist heel snel op zijn gemak. We leggen hem wakker op bed en binnen 2 minuten valt hij in slaap. Ook is hij altijd vrolijk af we hem afzetten bij de oppas en is hij net zo vrolijk als we hem ophalen. Het maakt het allemaal wel makkelijk. Als hij van mij zijn zin niet krijgt, gaat hij gerust op iemand af om te krijgen of die persoon hem wel geeft/helpt. Dan pakt hij je vinger en trekt je mee. Ik denk ook dat het komt doordat wij als ouders ook relaxed zijn en makkelijk in de omgang van mensen. We zijn ook backpackers, dus dat flexibele is wel ‘nodig’. We merken nu al dat we daarom erg goed met hem kunnen reizen. Doordat hij zo makkelijk is.