Ik word wakker en werp een slaperige blik op mijn wekker. Die vertelt mij dat het 07.14 is. Er hangt een serene rust in huis. Een oorverdovende stilte voor de storm. Mijn dochtertje slaapt nog en mijn man is al vertrokken en aan het werk.

Misschien zou ik nu al onder de douche kunnen springen? Of zou ze dan net gaan huilen? Nou ja, laat maar. De waterstralen zouden toch niet prettig aanvoelen op de nog net niet ontplofte meloenen die ook wel mijn borsten worden genoemd. Eerst wat kolven dan maar.

Ik loop twee treden naar beneden en ik hoor Mirthe een klein geluidje slaken. De melkfabriek laat de productie alvast de vrije loop en ik ren hoopvol terug naar boven. Wakker? Twee grote oogjes staren omhoog als ik haar kamertje binnen sluip. Wanneer ik mijn gezicht laat zien en Mirthe een goede morgen wens verschijnt een mega glimlach op haar gezichtje. Dit is misschien wel het allermooiste moment van de dag. Die blijdschap te zien op haar gezicht, alleen omdat ze mij ziet. Liefde.

Toch maar gewoon voeden dan. Niet afkolven. Hopelijk slaapt ze na het voeden weer even verder. Dan kan ik eventjes douchen. Ruim een uur later is Mirthe verzadigd en gaat ze vrolijk liggen lachen. Ik speel wat met haar en een rammelaar. Ze is niet van plan nog te gaan slapen. Als ze na een tijdje spelen wat pieperig wordt, geeft ze duidelijk aan dat ze meer wil drinken. Ik leg haar weer aan en niet veel later gaat de telefoon. ‘Zin om even mee naar Prenatal te gaan voor een boxkleed bij ons thuis?’ vraagt mijn moeder. ‘Ja leuk. Maar ik ben nu even aan het voeden en ik hoop daarna nog te kunnen douchen. Ik bel je als ik klaar ben voor vertrek’.
image

Niet veel later valt Mirthe voldaan in slaap. Ik spring uit bed, leg wat kussens om Mirthe heen zodat ze er niet af zou kunnen vallen in het geval ze wakker wordt en draai de douchekraan open. Nog geen half uur nadat mijn moeder mij belde, bel ik haar terug. ‘Ik ben klaar om te gaan en pik je over vijf minuten op’!

Ik doe Mirthe, die alweer wakker was toen ik onder de douche vandaan kwam, in de maxicosi. Vervolgens loop ik even weg om nog wat spullen voor in de verzorgingstas te verzamelen. Als ik terugkom bij Mirthe en haar op wil tillen om te gaan ruik ik iets verdachts. Poep in de broek. Jahoor, eerst nog maar een schone luier dan. Die vijf minuten werden er vijftien, maar daar was ik dan.

Aangekomen in de Prenatal viel ons oog op vellen met kortingsstickers. 20% korting op boxkleden. Yes, dat komt mooi uit. Onderweg naar de boxkleden kom ik leuke mutsjes, sjaals en wantjes tegen voor van de winter. Terwijl ik een setje uitzoek begint Mirthe te mopperen. Snel naar de boxkleden dan maar. Mijn moeder zoekt er een uit terwijl ik probeer Mirthe’s verdriet te stillen met een speentje. Mirthe is het er niet mee eens en lijkt het niet zo leuk te vinden in deze winkel vol met cadeautjes voor haar.
image

Ik besluit haar even uit de wagen te halen en haar te troosten. Dat lukt gelukkig. Mijn moeder heeft ondertussen snel een keuze gemaakt en we gaan naar de kassa. Daar moeten we bovengemiddeld lang wachten, want er moet assistentie komen vanwege een klacht van de klanten voor ons in de rij. Dat zul je altijd zien.

Ik houd Mirthe op de arm tot we naar buiten gaan. Ze huilt weer zodra ik haar in de maxicosi terug leg. Omdat ik rijd, gaat mijn moeder naast Mirthe op de achterbank zitten, om haar te troosten met het speentje. Nog geen drie minuten ben ik aan het rijden, als mijn moeder zegt: ‘ze slaapt alweer hoor’. Pff… gelukkig. Ik moet toegeven dat ik behoorlijk gestrest wordt van dit soort situaties. Ik wil dan alleen maar graag zo snel mogelijk naar huis om Mirthe aan de borst te kunnen leggen.

Thuis gekomen heb ik weer gevoed, waarna ik Mirthe slapend in haar bedje heb gelegd. Snel heb ik een was aangezet, de droge was van de waslijn gehaald en de vaatwasser uitgeruimd. Vluchtig pakte ik wat drinken en een ijsje uit de vriezer. Zo… en nu even in de tuin genieten van het mooie weer. De babyfoon neem ik mee naar buiten, zo kan ik Mirthe op afstand in de gaten houden. Ik heb mijn tuinkussen nog niet in de stoel gelegd of ik hoor Mirthe geluid maken. Gelukkig, ze sabbelt op haar hand en is nog niet wakker.

Wordt dit rustmomentje niet door een huilende baby verstoord, dan is het wel door een zoemende wesp. Hij komt mij en mijn ijsje lastigvallen en ik ben er niet van gediend. Toch maar even binnen opeten dan. Een half uur later hoor ik kletspraatjes uit de babyfoon komen.

Mijn dochtertje is weer wakker en lekker vrolijk zo te horen. Even de luier verschonen en een klein half uurtje spelen in de box. En dan wil ze al weer drinken.

We leven van voeding naar voeding naar voeding. De uitdaging is om tussen de voedingen door de dingen voor elkaar te krijgen die je moet doen, en de dingen die je zou willen doen. De was, stofzuigen, de keuken schoonhouden en een keer een borstel door de WC. Een blogje typen of een boodschapje doen. Leren leven in het moment is de opdracht. Mezelf eraan overgeven dat niet alles lukt op de momenten dat ik het zou willen. Soms best lastig voor een controlfreak.

De was die ik nog moest opvouwen, de kattenharen op de bank. Ze lopen niet weg. Nog twee voedingen vanavond en een lekker badje voor Mirthe en dan gaan we lekker slapen! Ik kijk er nu al naar uit. Morgen weer een dag.