Stom. Dat was het. Ik ben sowieso al niet gek op tandartsbezoekjes. Ik vind het altijd spannend. Of ik nou voor controle moet of als er iets gedaan moet worden. Altijd voel ik de spanning in mijn buik. Maar dit keer was het écht niet leuk.

Gelukkig was er niks ernstigs hoor. Geen spannende wortelkanaalbehandeling of het trekken van een kies. Nee dat hoop ik voorlopig niet mee te hoeven maken. Ik moest een gaatje laten vullen (en aankomende woensdag nog één aan de andere kant, boehoe). Even verdoven, boren, vullen en klaar zou je denken? Nou, helaas viel stapje 1 dit keer een beetje tegen. Ik vertelde het ook al op camera in mijn eerste echte weekvlog, gisteren: De tandarts kreeg de juiste plek niet verdoofd.

Geen tijd voor zenuwen

Het begon er al mee dat ik te laat binnen kwam stormen. Ik had twee mailherinneringen gehad dat ik naar de tandarts moest, een dubbel verzonden mail dacht ik, dus ik opende er maar één. Bleken het dus twee verschillende mails te zijn, één voor de verdovingsafspraak 20 minuten eerder dan de tweede afspraak om het gaatje te vullen. En welke mail had ik gelezen? Juist ja, die tweede. Ik was dus erg laat, maar ik legde het uit en de tandarts zei dat ze dit heel vaak meemaken en dat het eigenlijk niet handig is dat hun systeem twee mails uitstuurt… joh. Dat lijkt mij ook 😉

Maar goed, ik had dus in ieder geval niet veel tijd om me zenuwachtig te maken en voor ik het wist zat de verdoving er al in. Een flinke, best vervelende spuit ergens achter mijn onderkaak. “Je zult het in je tong en in je lip en kin gaan voelen”, zei de tandarts. Ik mocht even terug de wachtkamer in en zodra de verdoving dan was ingewerkt zouden ze verder gaan. Nadat een ander patiënt 10 minuten binnen was geweest, werd ik weer opgeroepen. “En?”, vroeg hij. “Ik voel niks… althans niet op de plekken die je benoemde, alleen achterin mijn kaak”. Nou dat was dus niet goed en daar kwam hij al aan met spuit nummer twee. Hoppatee, ook die zat er zo in. Een stuk pijnlijker dan nummer één en nu voelde ik mijn tong meteen tintelen, dus ik dacht dat het wel goed zat nu. Yes. Maar helaas. Alleen mijn tong was verdoofd maar mijn lip en kin voelden normaal.

Mijn zenuw ligt verstopt

“Ja, dat is helaas toch nog niet goed dan, hoe kan dat nou? Je zenuw ligt verstopt, ik kan hem niet vinden”, aldus de tandarts. Hij opperde dat hij nog wel eens kon verdoven, maar ik zei dat hij maar moest proberen het gaatje te gaan vullen, want ik zag nóg meer naalden in mijn mond niet zo zitten. Maar helaas, een boor bleek mijn kaak ook niet zo op prijs te stellen. Hij was nog niet begonnen of er schoot al een pijnscheut door. Toen mompelde de tandarts iets tegen de assistente: “Ik zou ook een moeilijkverstaanbaarwoord kunnen doen”. Dus ik vroeg: “Wát ga je doen?”. “Ik ga je kies plaatselijk verdoven, met een paar prikjes vlak naast de kies. Dat werkt meteen”.

Gelukkig, nog een prik…

En jahoor, nog maar een paar gemene prikken erin dan maar. Ik vond het niet grappig meer en de tranen sprongen ervan in mijn ogen. Maar gelukkig, na deze prikken werkte de verdoving wel en kon de tandarts rustig verder met boren en vullen. En gelukkig verliep dat allemaal goed. Althans. Mijn kies zit er nog in 😉

Sorry voor dit slechte tandartsverhaal, ik hoop niet dat ik je tandartsangst hiermee aangewakkerd heb. Dat was niet de bedoeling. Ik wilde het alleen even lekker van me af schrijven. Aanstaande woensdag ga ik vol goede moed weer. Hopende dat ze dan wél in één keer goed prikken. Brrr.

Simone