Ben ik/zijn wij klaar voor een kindje? Misschien iets wat je je afvraagt als je voor het eerst papa en mama wilt worden. Maar ook wanneer je nadenkt over een tweede, iets wat door je hoofd speelt. Bij mij wel in ieder geval.

Voordat ik zwanger werd van Mirthe wist ik al best een tijd dat ik jong (ik was 25 toen ik Mirthe kreeg, ik vind dat jong) moeder wilde worden. En Thijs wilde ook heel graag papa worden dus dat kwam goed uit 😉. Maar wat is nu echt het juiste moment? Wanneer besluit je: we gaan ervoor?

Stap voor stap

Ik vond het allereerst belangrijk om dingen stap voor stap aan te pakken. Eerst allebei een baan en een stabiel inkomen was stap één. Stap twee was voor ons het vinden eigen huis. En daarnaast wilden we ook graag eerst trouwen. Zo is het ook gelopen in die volgorde. Trouwen was op zich geen vereiste, maar het voelde wel goed zo.

En toen was Mirthe daar dus. Ik vond mijn zwangerschap prachtig. En ik zou me mijn leven wel in (het tweede trimester) van een zwangerschap willen begeven. En ook de tijd die we tot nu toe met Mirthe doormaken is machtig mooi. Dankbaar dat we zo’n leuk lief en gezond kindje hebben mogen krijgen. Maar het zwanger zijn en mama (of papa) worden is niet niks. Het is geen hond die je in huis haalt, ook als is een hond soms net een kind. Ik had heus van tevoren niet verwacht dat het allemaal super gemakkelijk zou zijn. Én waarom vergelijk ik het eigenlijk met een hond want dat slaat nergens op. Oke Simone je dwaalt af.

Lang verhaal kort: het gaat allemaal niet in je koude kleren zitten. En het is echt ook best wel een heftige periode geweest voor me, op lichamelijk én emotioneel  vlak. Ik heb echt moeten wennen om alle ballen in de lucht te kunnen houden.

Het gaat allemaal al zo snel

Ik hoor van meerdere mensen in mijn omgeving dat ze verwacht hadden dat ik al weer zwanger zou zijn. Maar dat is niet het geval. Ik had/heb er een goed gevoel bij om echt even van Mirthe te genieten en ons niet op te laten jagen door tijd, maar juist de tijd te nemen om te wennen aan dit nieuwe leven met kind. We zijn al snel genoeg geweest overal mee en ik ben nóg steeds maar 27 jaar jong. Maar het gaat nu eigenlijk best goed met me, ook qua gezondheid gaat het de laatste best oké. Ik zeg best, want je weet het nooit met die onvoorspelbare darmen van me. Dus wie weet. Wie weet is de tijd rijp om de carpaccio weer te laten staan. Wie weet? 😉

Maar hé Mirthe is nog niet eens anderhalf, dus waar hebben we het over. Ik vertrouw erop dat dat rammelende eierstokken gevoel wat ik vóór Mirthe had wel weer terugkomt! En wie weet wel sneller dan ik denk!

Hoe snel was jij klaar voor een eventuele tweede?

Simone