Disclaimer vooraf: Ik ben niet anti-flesvoeding. Dat schijn je er altijd even bij te moeten vertellen wanneer je het in je hoofd hebt gehaald om iets over borstvoeding te delen 😉 Dus bij dezen: Ik vind iedere moeder leuk, of je nou borstvoeding geeft of flesvoeding. We doen allemaal wat het beste is voor ons eigen kindje toch?

Borstvoeding; Toen (eerste kindje – Mirthe)

Ik heb Mirthe borstvoeding gegeven totdat zij zeven maanden oud was. Dat ik destijds borstvoeding wilde gaan geven was voor mij toen heel vanzelfsprekend. Dat leek me a) goed voor mijn kind, b) goed voor mezelf, c) praktisch en d) een mega geweldige ervaring. Maar gezien het feit dat ik medicijnen gebruikte waarmee ik eigenlijk niet mocht voeden (volgens de bijsluiter) was het helemaal niet zo vanzelfsprekend dat het daadwerkelijk zou gebeuren. En tóch ben ik uiteindelijk gestart met voeden. Meer over mijn borstvoeding geven met medicijnen bij de ziekte van crohn (thiosix) lees je hier.

Wat was ik blij dat ik toch kon voeden. En wat vond ik het een geweldige ervaring. Mijn lichaam kon mijn kind nog voeden, maand na maand na maand. Ook na haar geboorte groeide ze nog door mij. En dat vond ik fascinerend mooi. Wel heb ik de nodige struggles gehad in het begin. Ik kon niet anders dan voeden met een tepelhoedje, omdat het aanhappen anders niet lukte. En toen ik het probeerde af te leren bleef ik met tepelkloven zitten. Ik heb uiteindelijk, grotendeels door onwetendheid, drie maanden lang met die krengen gevoed. Ze zijn een uitkomst als je niet zonder kan hoor, echt. Maar ik dácht dat ik niet zonder kon, terwijl dat dus wél bleek te gaan.
Na drie maanden voeden met tepelhoedjes was ik het borstvoeden bijna zat. Iedere voeding duurde anderhalf uur. Mega lang dus. Dat hoort niet. Maar ja, wist ik veel? Ik dacht dat ik een traag drinkend kind had of zo. Tot iedereen tegen me begon te zeggen: ‘anderhalf uur, Simone, dat is écht niet normaal hoor’. Ik was de hele dag; echt de hele dag aan het voeden. Ik deed bijna niks anders en ik zat erdoorheen. Ik gooide bijna het bijltje erbij neer, tot op een dag, Mirthe plots aanhapte voordat ik de kans had gehad het tepelhoedje op zijn plek te zetten. Voeden duurde ineens nog maar een half uurtje of iets in die richting. Ik wist niet wat me overkwam. Het ging veel beter zonder de tepelhoedjes dan met.

Borstvoeding; Nu (tweede kindje – Ruben)

Die ervaring van de eerste keer, die nam ik mee naar de tweede uiteraard. Die medicijnen die ik bij Mirthe gebruikte, die gebruik ik nog steeds. Maar dat was voor mij geen show stopper meer. En ik was erop voorbereid dat ik weer tepelhoedjes nodig zou hebben en had ze dus dit keer op voorhand al in huis gehaald. Aanhappen zou ongetwijfeld voor een klein baby’tje weer zo lastig zijn, als dat het toen met Mirthe was.

Maar toen werd Ruben geboren. Ik pakte hem aan en legde hem op mijn borst. Ik weet niet meer precies hoeveel minuten het geduurd heeft, maar al heel snel ging hij met zijn mondje op zoek. Ik hielp hem om mijn borst te vinden. Wat voelde dat honderd keer natuurlijker dan bij de eerste zeg. Ik wist gewoon gelijk wat ik moest doen. Hoe ik hem kon helpen en wat er ging gebeuren; wat ik zou voelen. Het voelde zo vertrouwd. Ruben hapte aan, zonder tepelhoedje en dronk direct. En efficiënt ook, hij kreeg er meteen wat uit en ik zag hem slikbewegingen maken. Echt, ik heb zo’n mooie herinnering overgehouden aan mijn bevalling van Ruben, maar dit moment daar kan echt heel weinig tegenop. Alles werkte. Wat een opluchting! Op bovenstaande foto zie je dat voor mij zo kostbare moment!

In de kraamweek heb ik denk ik nog één of twee keer een tepelhoedje erbij gepakt op het moment dat mijn tepel een beetje stuk was gegaan. Maar dat heelde gelukkig vrij snel en ik kon gewoon verder voeden zonder. Heel erg fijn!

Spruw

Waar ik bij het voeden van Mirthe nooit last van heb gehad, dat ontstond dit keer wel: spruw. Een week of twee na mijn kraamweek denk ik, kreeg ik ineens pijnlijke steken in mijn beide borsten. Kleine prikkelende steekjes waren het, alsof er een naaldje in gestoken werd of een klein stroomstootje werd gegeven. Aan de buitenkant van mijn borst was niks te zien en ook in Ruben zijn mond was geen witte aanslag (zoals je hem bij spruw vaak ziet) te bekennen. En toch dacht ik dat mijn klachten pasten bij spruw. Na contact met een lactatiedeskundige werd mijn vermoeden bevestigd. Spruw kan voorkomen, zonder dat je daar iets van ziet. Er zijn vrouwen die moeten stoppen met voeden, omdat de pijn door die nare schimmelinfectie onhoudbaar is, zonder dat je er ook maar iets van ziet. Het komt dus voor. Op naar de apotheek voor een zalfje dan maar.

Ik heb lange tijd met een zalfje rondgelopen. ‘Beter wat langer door smeren dan te kort’, zo vertelde mijn lactatiedeskundige. Want anders komt het weer terug. Toen ik na drie weken smeren met die zalf nog steeds pijn had, ben ik naar de huisarts geweest. En hoewel er bij Ruben in zijn mond niet een overduidelijke spruw kon worden waargenomen wilde de huisarts hem toch meebehandelen met een nystatine kuurtje. Ruben kreeg een soort drankje dat ik hem een aantal keer per dag in zijn mond moest aanbrengen. Dat vond hij heel vies, en ik vond dat daarom zo zielig voor hem. Maar ja, het was voor een goed doel. Beter dat, dan dat de spruw zou verergeren. Het heeft me wel geholpen, want een paar weken later ben ik ook met de zalf gestopt en nu voed ik gelukkig zonder pijn.

Voeden op verzoek

Inmiddels is Ruben alweer ruim 5 maanden oud en voed ik nog steeds met heel veel plezier. In de maandelijkse updates over Ruben lees je meer over voedingsschema’s en dergelijke, mocht je dat interessant vinden. Maar ik voed vooral heel graag op verzoek. Op dagen dat ik moet werken dan gaat dat vrij lastig. En ik merk ook dat juist door aan het werk te gaan, Ruben ook in een ritme is geduwd eigenlijk en dat houdt inmiddels op bijna alle dagen wel zo ongeveer stand. Hoewel het nu met dat warme weer ook wel gekke dagen zijn natuurlijk. Soms komt hij dan voor een extra voeding.

Hoe lang blijf je voeden?

Ik vind dat altijd een beetje een gekke vraag. En toch wordt hij vaak gesteld: hoe lang blijf je hem nog voeden? Nou, uhm zo lang wij dat allebei nog prettig vinden misschien? Voorlopig heeft een baby van vijf maanden zeker nog wel behoefte aan melk, denk ik zo.
Bij Mirthe ging ik vanaf 6 maanden afbouwen, omdat het voeden met medicijnen in die periode toch erg aan me knaagde. Ik dacht toen: ik heb zes maanden gevoed, ik heb mijn doel wat ik mezelf van tevoren voor ogen had gesteld behaald. Het was goed zo. Ik ben toen de borstvoeding gaan afbouwen. Maar dat heeft toen het daadwerkelijk voorbij was, ook wel wat traantjes gekost.
Nu sta ik er iets relaxter in dan de vorige keer. Ik ben niet zo bang meer voor mijn medicijnen. Wanneer ik dus ga stoppen, dat weet ik nog niet zo goed. Voorlopig ga ik nog lekker door zolang ík dat leuk vind én Ruben dat wil. Maar Ruben eet op dit moment nog niks anders en drinkt amper iets uit een fles als je hem aanbiedt, dus hij is ook nog vrij afhankelijk van mij.

Was jouw ervaring met borstvoeding geven ook zo anders bij een tweede, derde, … kindje als bij de eerste? Kun je erover meepraten? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!

Simone