Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. En omdat ik een eerlijke beeld wil geven op mijn blog, vind ik dat jullie dat ook mogen weten. Ik heb er lang over gedacht om dit te posten, maar het werd een keer tijd. En bovendien is het een illusie dat mensen die mij googelen er niet achter zouden komen. Het internet kent geen geheimen.

Degenen van jullie die me persoonlijk kennen, weten dat ik de Ziekte van Crohn heb. Een chronische ziekte aan mijn darmen. Ik heb eigenlijk continue ontstekingen in mijn darmen. En dat resulteert in een aantal klachten, waaronder: buikpijn, regelmatig last van diarree en vermoeidheid. Heel vervelend en onprettig. Zeker nu ik merk dat het moederschap in combinatie met mijn werk en een huishouden best vermoeiend begint te worden, zit die stomme ziekte mij in de weg. Het legt gewoon een extra druk op mijn schouders.

Sinds mijn vijftiende heb ik te maken met deze ziekte. Ik heb verschillende medicijnen gebruikt, ben geopereerd geweest en heb tijdelijk een stoma gehad. Ik gebruik nu immunosuppresiva om de ontstekingen onder controle te houden. Dit zijn medicijnen die mijn immuunsysteem onderdrukken. Het is de bedoeling dat de ontstekingen hierdoor rustig blijven en niet erger worden. Jammer genoeg hebben deze medicijnen ook hun bijwerkingen. Zo merk ik dat ik vaak ziek ben: griepjes, verkoudheden, infecties. Alles wat in de lucht hangt blijft plakken bij mij. En nu Mirthe naar het kinderdagverblijf gaat komt er nogal eens een virusje voorbij. Onvermijdelijk, maar heel vervelend.

Omdat mijn ziekte ook nogal wat invloed heeft op mijn keuzes wil ik jullie hier graag meer over vertellen. Ik wilde bewust jong moeder worden bijvoorbeeld, niet alleen omdat ik het heel graag wilde, maar ook omdat ik wist dat het nú kon, ziektetechnisch gezien. In een later blogje zal ik hier wel dieper op ingaan. Zo ook op mijn keus om borstvoeding te gaan geven, terwijl ik medicijnen gebruik waarbij in de bijsluiter staat beschreven dat het niet mag. Ik denk dat mijn verhaal voor andere vrouwen/ moeders met dezelfde ziekte en dilemma’s misschien interessant kan zijn.

Hoe dan ook, de reden waarom ik nu dit stukje schrijf: het gaat op dit moment dus weer even wat minder goed met me. En dat is vervelend, daar wordt ik soms een beetje verdrietig van. Ik zeg bewust ‘even’, want ik ben optimistisch en ga ervan uit dat het allemaal wel weer goed komt.

Maar genoeg nu weer van de nare verhalen: ik ga gezellig even boodschappen doen met Mirthe. Wat zullen we eens eten vanavond? 😉