In de rubriek ‘Papa Bespreekt’ ben ík eens een keer niet aan het woord, maar T. mijn man en de papa van Mirthe. Om de zoveel tijd kaarten we een onderwerp aan met betrekking tot het vaderschap en T. beantwoordt hierover een aantal vragen. Dat leek me wel leuk, want Papa is de liefste, toch? Dit keer gaat het over de bevalling. Lees je mee?

Papa met Mirthe New born shoot

Hoe heb je naar de bevalling toe geleefd? Was je zenuwachtig van te voren?

Omdat mijn vrouw S. over tijd ging werd er bijna elke dag wel gevraagd van: “Hoe gaat het nu?” En gezegd: “Het komt wel goed! Er is er nog nooit een blijven zitten.” Heel lief natuurlijk allemaal, maar na twintig keer hetzelfde verhaal te hebben verteld, word je dat best zat. Dit kun je natuurlijk niet zeggen, want iedereen leeft lief met je mee en ze bedoelen het allemaal even goed.

Wat dacht je toen de weeën begonnen?

In eerste instantie zei S. dat het goed weer ‘oefenweeën’ konden zijn. Dus ik ging gewoon de boodschappen doen voor het avondeten. Eenmaal terug thuis zei S.: “Pak maar een boterham, want we gaan NU naar het ziekenhuis.” Toen heb ik eerst maar eens de tijd tussen de weeën opgenomen. Maar toen het drie keer achter elkaar al om de vier minuten was, heb ik toch maar snel het ziekenhuis gebeld.

Hoe was de autorit naar het ziekenhuis?

Dit was het moment waar ik al weken in mijn hoofd mee bezig was. Ik ben rijinstructeur en weet dus heel veel verschillende wegen naar het ziekenhuis. Eerst was ik bezig met welke weg het snelste is. Maar toen ik eenmaal in de auto zat met mijn vrouw met weeën naast me, die dus veel pijn had, was het voor mij duidelijk! De weg met de minste hobbels! Ik kan je vertellen: Ik heb nog nooit zo voorzichtig gereden.

Duurde het lang voor jou? Of vloog het voorbij?

Voor mij vloog het best snel voorbij.

Wat vond je het bijzonderste moment?

Dit gaat misschien heel gek klinken. Want je verwacht natuurlijk: Ja het eerste moment dat je de baby vast hebt! Maar dit zijn momenten waar je naar toe leeft. Je weet dat die gaan komen. Het is zeker bijzonder begrijp me niet verkeerd. Maar wat voor mij het bijzonderste was, was dat op een moment de wisseling van de wacht plaatsvond voor de verloskundige. Toen vroeg ik wat de naam was van de volgende verloskundige die zou komen. En je raadt het misschien al: Myrthe (Onze kleine is Mirthe met een i trouwens, maar toch).
Ze zeggen dat toeval niet bestaat, maar noem het dan maar een teken. Wij hebben de juiste naam gekozen. Want geloof me, er zijn heel veel namen afgevallen.

Hoe voelde je je toen je vrouw lag te bevallen?

Het is heel vervelend om je vrouw in zoveel pijn te zien. Het enige wat je kunt doen voor haar is simpelweg er zijn. Heren die dit lezen, echt, wees bij de bevalling! Ze heeft je nodig!

Wat heb je gedaan om haar te steunen?

Tijdens de zwangerschap hebben wij een bevallingscursus uitgekozen die wij samen konden volgen, ‘Samen Bevallen’. Bij deze cursus hebben wij onder andere ademhalingstechnieken geleerd. Tijdens de bevalling vergeet de vrouw vaak adem te halen, zo ook de mijne. Jij als man (of vrouw natuurlijk!) kan haar hierin begeleiden. Help haar die weeën wegpuffen.

Hoe voelde je je toen je kindje er eindelijk was?

Ik ben een papa geworden! Eindelijk! Na zolang wachten is dat guppy wat al negen maanden zich aan het verstoppen was in mama’s buik eruit!

Hoe was de rit naar huis?

Je hoort vrijwel van elke ouder die je spreek dat de rit naar huis het meest voorzichtige is wat ze ooit hebben gereden. Ik moet eerlijk toegeven dat hier minder last van had. Deze mening ben ik toegedaan over de heenreis. Hoe zorg ik ervoor dat mijn vrouw het minste pijn heeft. Op de terugreis met de baby dacht ik eerder van, hop lekker hangen in die bochten met de auto, dan is ze later tenminste niet bang voor achtbanen! (Dit laatste is natuurlijk een grapje).

Wat zou je er verder nog over kwijt willen?

Dat ik nu al extra hard mijn best doe bij de trainingen van judo en PSD (practical self defence), voor als straks haar eerste vriendje voor de deur staat!