Begrijp me niet verkeerd hoor: ik ben dolgelukkig dat ik zwanger ben en dat wij een tweede kindje mogen krijgen. Dat ik weer een klein trappelend mensje in mijn buik heb en dat Mirthe dadelijk grote zus wordt. Maar een zwangerschap heeft ook zo zijn mindere kanten. Ik voel me niet iedere dag ‘in de wolken’ om het zo maar even te noemen.

Hormonen of hormonsters?

Ik heb de laatste tijd nogal last van mijn hormonen heb ik het idee. Ik heb echt dagen dat ik een ontzettend kort lontje heb, me overal druk om kan maken en eigenlijk allemaal om niks. Ik schiet dan uit mijn slof bij het dopje van de tandpasta zeg maar. Niet dat er bij ons iemand in huis is die het dopje niet terug op de tube schroeft, maar je begrijpt wat ik bedoel. En ik kan ook ontzettend huilen om niks. Ik weet dan ook gewoon echt even niet te vertellen wat er nou aan de hand is. Het is alsof ik gewoon even moet ontladen. Als er ook maar het minste dingetje tegenzit zeg maar, dan zijn de poppen aan het dansen. Ik voel me dan zo gespannen en geïrriteerd. Ik kan dan echt boos worden om onbenulligheden. Ik geef de hormonen maar de schuld, want hoewel ik altijd best wel een emotionele mevrouw kan zijn met een duidelijke eigen wil, voel ik me soms toch niet helemaal zoals ik was.

On fire

Ik voel me niet ongelukkig ofzo, dat zeker niet. Sterker nog, ik voel me ook heel vaak ontzettend blij en ook wel krachtig en sterk. Ik heb het gevoel dat ik alles wel aankan en dat het allemaal wel goedkomt. Soms vragen mensen me of ik er tegenop zie dat er straks twee kinderen rondlopen hier; of ik niet bang ben voor wat er ons te wachten staat. Nee, ik heb er zin in! Thuis gaat het goed, mijn blog loopt lekker en mijn YouTube kanaal is booming momenteel. De aantallen abonnees groeien hard. Ik voel me in die zin vrij succesvol. Er zijn niet echt andere aanleidingen voor die ‘buien’ dan waarschijnlijk: hormonen. Die hormonsters… die buien waarbij mijn hormonen het even van me overnemen, zo voelt het dan, die zijn echt vervelend.

Omkoopbaar met chocola

Het gaat van het ene uiterste over in het andere. Op sommige momenten heb ik ineens superveel energie en voel ik me fijn. En op andere momenten ben ik ineens door van alles gefrustreerd. Ik merk dat ook meteen aan de mensen om me heen, want ook Mirthe en Thijs merken wel aan mij wanneer ik iets meer hormonaal ben dan anders. Ik merk dat Mirthe echt op mijn gejaagdheid reageert en dat begrijp ik ook. Zij wordt daar weer tegendraads van en dat vind ik dan weer niet leuk. Thijs die probeert het maar gewoon langs zich heen te laten gaan als ik weer zo’n bui heb. En hij koopt me om met chocola. Wat in de meeste gevallen vrij succesvol is overigens.

Herkenbaar?

Ik hoop maar dat deze buien snel minder worden. Of in ieder geval wanneer ik straks bevallen ben. Ik schrijf dit echt niet omdat ik zo’n zin heb om te klagen of om eens even lekker negatief te doen. Wellicht wel in een hormonale bui 😉 Maar hé, het is niet altijd allemaal maar roze wolken en eenhoorns en regenbogen in het leven toch. Dit hoort ook gewoon bij het zwanger zijn. En ik denk dat veel vrouwen zich er vast wel in zullen herkennen. Toch?

Heb jij ook zo’n last (gehad) van hormonen?

Simone