Met half dichtvallende ogen, pijn in mijn rug en vingers die niet vooruit te branden zijn op mijn toetsenbord, doe ik een poging dit stukje te schrijven. Het is pas een paar nachten aan de gang hier, maar ik ben nu al stuk: ik vermoed dat het gaat om de 15 maanden sprong: een sprong met slapeloze nachten.

De 15 maanden sprong, of toch iets anders?

We hebben alles gecheckt: geen koorts, geen dorst, geen tandjes, geen vieze luiers, geen missende knuffels of speentjes, niets van dat al. Gewoon enkel een klaarwakker, drammerig meisje, dat op zich alles wel prima vindt, als de lamp maar niet uit gaat en we onze oogjes maar niet dicht doen.

Overdag slaapt ze prima, maar ’s nachts…

Overdag leggen we haar in bed voor de slaapjes die ze tussendoor doet. Dat vindt ze allemaal best. Ze piept misschien heel even, maar pakt dan lekker haar knuffel en haar speentje en valt binnen de kortste keren in slaap. Maar leggen we haar ’s avonds in bed voor de nacht, dan gaat het heel anders. We houden netjes vast aan ons ritueeltje, dus daar kan het ook niet aan liggen. Eerst wassen en tandjes poetsen, vervolgens een pyjamaatje aan. Dan lezen we samen een boekje dat Mirthe uitkiest, in de schommelstoel. Dan zet Mirthe zelf het muziekje van de babyfoon aan en leggen we haar in bed. En waar je dan vervolgens zou verwachten dat ze dan lief zou gaan liggen… is niets minder waar, helaas.

Mevrouw gaat staan in bed, zet het op een schreeuwen en gooit (of liever gezegd smijt) alle knuffels en haar speen het bed uit. Ze is echt woest. Brullen, brullen, brullen. Alsof wij de allerslechtste papa en mama zijn dat wij het wagen om haar nu al voor de nacht in haar bedje achter te laten.

Volhouden, niet meteen uit bed halen, ze moet toch slapen?

Omdat Mirthe meestal kort wat protesteert als we haar in bed leggen, laten we haar meestal een paar minuutjes met rust. Doorgaans komt ze dan snel tot rust en valt ze in slaap. Maar nu niet meer hoor. Ze houdt vol nu. En ik ga terug, geef de speen, zeg wat troostende woorden en probeer haar weer neer te leggen. Maar dan stribbelt ze tegen en grijpt ze me vast. Nou goed, even knuffelen dan. Tranen gedroogd en weer terug in bed, nadat we opnieuw het muziekje aan hebben gezet. En het hele circus begint weer van voor af aan.

Om even te illustreren hoe de nachten er nu uit zien: om half acht legde ik haar gisterenavond in haar bedje. Na een heel circus van proberen haar in slaap te krijgen gaf ik om half 9 op en haalde ik haar even naar beneden. Daar ging ze zoet zitten spelen alsof ze alle energie van de wereld had. Op de loopfiets en torens bouwen en bij mij boekjes komen lezen, ze was nog nooit zo zoet. Om iets voor negen kwam Thijs thuis en rond half 10 hebben we haar meegenomen naar ons bed. Even rustig worden en lekker liggen tutten met speentje. Eenmaal rustig geworden hebben we nog een poging gedaan haar in bed te leggen. Je raadt het al: poging mislukt.

Terug naar ons bed dan maar. Alwaar ze natuurlijk niet gewoon rustig gaat liggen als we de lamp uit doen, nee dan gaat ze klimmen en klauteren tegen het hoofdeinde en zich terug op bed laten vallen en zo. Een enig spelletje hoor, dat snapt mama best, maar niet om 00.00 als we de volgende dag gewoon om 07.00 ons bed weer uit moeten. Ik heb het half twee zien worden vannacht geloof ik.

Mama wil ook niet slapen (overdag!)

En nu is het 11.55 ’s ochtends en ligt Mirthe alweer sinds een uurtje of 10 te pitten, want zij is moe natuurlijk. Joh… wat denk je. Ik ook natuurlijk, maar ik ben te koppig om te gaan slapen. Want ja, de was ruimt zich niet vanzelf op en werk ligt ook op me te wachten. Oh en dan wil ik ook nog even dit blogje typen tussendoor. Ik hoop maar weer gewoon, zoals ik dat iedere dag doe, op een goede nacht die komen gaat…

Slaap lekker allemaal 😉

Simone