Die ontwikkeling jongens, wat gaat dat hard: ongelofelijk. Mirthe is nu 1 jaar en het is echt alsof ze sinds ze 1 is, al een heel meisje is en echt geen baby meer. Dat baby-achtige is er echt vanaf. Ze leert ineens ook zoveel leuke dingen bij en er verandert zoveel. Ik zet zet even een aantal van die zaken op een rijtje:

  1. Lopen: Ze loopt nog niet los hoor, gelukkig niet haha, het gaat toch al veel te snel. Maar ze kan zo goed overal staan nu waar ze zich vast kan houden. Ze staat soms zelfs al even los. En lopen langs de tafels of langs een muur gaat prima. Ik vind dat zo, knap dat ze dat gewoon doet en durft ondanks dat die kleine beentjes nog zo wankel zijn.
  2. Dierengeluiden nadoen: Een paard is BRRRR, want in een dierenboekje dat ze heeft zegt het paard eerst twee keer hihihihiiii en dan blaast hij zo tussen zijn lippen weet je wel. Nou dat doet ze dus na: BRRRR. Zo schattig! En als we gaan fietsen komen we de schapen tegen: Beeeeeh. 🙂
  3. Verdrietig zijn als ik haar achterlaat op het kdv. Niet per definitie leuk, in tegendeel zelfs. Maar wel lief van haar, dat ze blijkbaar graag bij mij blijft. Afleiden met een speeltje en dan maar gewoon snel weglopen ;-). Als ik haar hoor huilen is dat best even lastig.
  4. Met een vorkje eten. Ik moet het er nog wel even aanprikken, want dat is lastig natuurlijk. Maar ze stopt het zelf keurig in haar mond, zonder zich te bezeren.
  5. Mama troosten. Ik moest laatst huilen. Ja, ik doe dat, soms #confessie. Kijkt ze me aan alsof ze wil zeggen: wat doe jij nou? Vervolgens kruipt ze naar me toe, gaat ze mijn benen knuffelen en kijkt ze zielig naar boven en maakt ze wat zacht piepende geluidjes. Ik had het niet meer. Zo lief!
  6. Zelf drinken uit een open beker. Met twee handjes, dit kan ze al een tijdje, maar gaat steeds beter. En dat ziet er zo aandoenlijk uit. Een enkele keer giet ze verkeerd en is ze nat, maar ach het is maar water. Zelf de beker veilig terugzetten op tafel is wat lastiger 😉
  7. Gebaren. We doen een beetje babygebaren met Mirthe. En ze gebaart inmiddels een aantal dingen, of althans dat probeert ze. Poes, papa, mama, lekker, zwaaien, op/klaar, nog meer. En het is echt superleuk!
  8. Woordjes nazeggen. Ze begint steeds meer te (proberen) te papegaaien, om het zo maar te zeggen. Ze probeert dus veel dingen na te zeggen.
  9. Knuffelen met knuffels. Eerder was ze niet zo van de knuffels, ze liet ze zeg maar een beetje links liggen. Maar nu is dat helemaal anders. Als ze in bedje wordt gelegd gaat ze meteen op zoek naar haar varkentje en ‘octo’ (een gehaakte octopus). En komt ze ’s ochtends beneden dan krijgen de pratende pip en de duizendpoot eerst een kus en een knuffel. First things first!
  10. Lief zijn voor de katten. Waar het eerder nog het allerleukste was om de katten in de ogen te proberen te prikken, want ja, ogen zijn nou eenmaal heel interessant (gelukkig hebben wij van die lieve katten, die echt alles best vinden wat Mirthe doet), kan ze nu ook lief aaien. Het gaat de goede kant op. Ze vindt ze nog steeds het einde!

Ik ben benieuwd wat ons de komende tijd weer allemaal te wachten staat! Het blijft genieten van al die ontwikkelingen.

Simone

Volg je me al op facebook, instagramtwitter en/of bloglovin?

Ook op snapchat ben ik te vinden onder gebruikersnaam: papaisdeliefste