Bij een pasgeboren baby kun je ervan uitgaan dat ze niet meteen doorslapen. De meeste baby’s hebben er (zeker de eerste periode) na de geboorte veel behoefte aan om bij mama of papa te zijn, geborgenheid te voelen en vΓ³Γ³ral aan melk. Maar na een paar maanden gebroken nachten te hebben gehad, krijgen papa en mama ook ergens een hele sterke behoefte aan: Slaap!

Ruben sliep na ongeveer twee maanden door. Heerlijk, dacht ik, net als bij Mirthe! Die sliep door vanaf het moment dat ze acht weken oud was. En dat is daarna, op een enkele nacht na zo gebleven. Alleen wanneer ze ziek was of wanneer er tandjes doorkwamen, werden we gestoord in de nacht. Ze was echt een goede slaper, daar konden we mee in onze handjes klappen. Dus toen Ruben rond dezelfde tijd ook begon met doorslapen, dacht ik: dat heeft hij van zijn zus. Ze lijken veel op elkaar, om te zien, maar vast ook wat betreft het goede slapen. Haha. Boy was I wrong.

Been there. Done that.

Twee weekjes misschien…? Twee weken heeft hij het volgehouden. Daarna kwam hij weer voor een nachtvoeding. Of twee. En sindsdien zijn die nachtvoedingen nooit meer weggegaan. Hij is nu ruim acht maanden oud en slaapt nog niet door. En het heeft niet te maken met ziek zijn, niet te maken met tandjes of iets dergelijks. Het is gewoon hoe zijn natuurlijke ritme is. Wanneer hij ergens last van heeft, tandjes of een verkoudheid, dan zijn de nachten namelijk nog erger. Ik denk dat hij dacht, na die paar nachten dat hij ‘per ongeluk’ doorsliep: hmm dat vond ik toch niet zo gezellig. Ik heb het geprobeerd, maar ik kom lekker toch nog even bij jou liggen midden in de nacht, mam!

Acht maanden lang gebroken nachten, hoe houd je dat vol?

Niet? Haha. Ik denk dat de gebroken nachten ook wel voor een belangrijk deel van invloed zijn op mijn lichamelijke gesteldheid momenteel. Ik ben veel moe, ’s avonds behoorlijk afgebrand, na een dag werken. Of eigenlijk ben ik al gevloerd na de ochtendspits en dat moet ik nog de hele dag, haha. Andere ‘nachtouders’ zullen het vast wel herkennen. Het is gewoon vermoeiend en daar komt het opspelen van mijn crohn dan bij. Of het door de gebroken nachten komt, dat weet ik niet. Ik verwacht van niet, maar een positieve invloed zal het er zeker niet op hebben.

Het went wel

Maar wat ze zeggen is waar. Hoe gek dat ook klinkt: het went ook wel op een gegeven moment. Als de nachten maar een beetje op elkaar lijken. En wanneer de nachtvoedingen rond hetzelfde tijdstip komen. Of in ieder geval iedere nacht hetzelfde aantal. Dan went je lichaam er wel aan. Je gaat op een soort van automatische stand. Uit bed, luier verschonen, voeden en weer in bed. Wij hebben het geluk dat Ruben na een nachtvoeding wel meteen weer verder slaapt, normaal gezien. Anders zou ik nu denk ik zijn bezweken van de vermoeidheid. Want een baby die in de nacht denkt dat de dag begonnen is, dat is pas echt doodvermoeiend.

De co-sleeper was wel een uitkomst

Wat betreft de gebroken nachten was de co-sleeper wel echt een uitkomst. Dan hoefde ik voor de nachtvoedingen mijn bed niet eens uit. Nu Ruben op zijn eigen kamer slaap in zijn ledikant, moet dat wel. Misschien moet er een co-sleeper ‘maatje ledikant’ komen, haha. Nee grapje, ik denk dat het voor een kindje van Ruben zijn leeftijd op zich ook wel goed is om lekker op zijn eigen kamer te (leren) slapen. Anders wil hij dadelijk nooit zelfstandig de nacht door πŸ˜‰

Wanneer gaat hij nou eens doorslapen?

Dat vragen wij onszelf vaak af. Maar vooralsnog lijkt Ruben zich hier nog niet druk om te maken. Hij vindt die nachtvoeding wel een fijn momentje denk ik. En ach, als ik daar dan eenmaal weer zit, lekker warm onder de dekens met mijn lieve zoontje aan de borst. Zo rustig, stil en donker als het dan is. Dat heeft dan ook wel weer iets gezelligs. Maar ik ben altijd weer blij als ik hem weer slapend in zijn bedje heb gelegd en ik zelf ook weer verder kan maffen. Misschien duurt het nog een week, misschien nog een jaar. Wie het weet mag het zeggen. Voorlopig gaan wij ’s avonds nog maar even op tijd naar bed!

Simone