Daar zit ik dan. Vrijdagmiddag, 23 februari, half twee. Ik ga maar even van me afschrijven want ik weet gewoon even niet wat ik anders op een dag als vandaag moet doen. Dit zou onze dag worden: de dag dat babybroertje geboren ging worden. Vorige week woensdag spraken we het af met de gynaecoloog. Het is tijd om in te leiden. De baby wordt erg groot, misschien té groot. Maar het wordt niet onze dag, misschien niet, waarschijnlijk niet.

‘U moet nog even geduld hebben’

We moesten om 07.00 bellen of er plek was. En als er niks geks aan de hand zou zijn konden we dan gewoon naar het ziekenhuis komen. ‘Ja het komt weleens voor dat we je vragen om pas om 10.00 te komen bijvoorbeeld, omdat het druk is. En in een zeldzaam geval stellen we ook weleens uit naar de volgende dag, maar daar hoef je niet vanuit te gaan,’ aldus de verloskundige. Drie keer raden wat we vanmorgen 07.00 te horen kregen (we lagen allebei al vanaf 04.00 wakker van de spanning): ‘Het is erg druk, bel om 9.15 nog maar eens terug’.

‘U mag komen’

Dus Thijs hing om 09.00 alweer aan de telefoon. YES we mogen komen. Om 11.00 mogen we ons melden op de afdeling. Wat een opluchting. Dachten we even dat me naar morgen verzet zouden worden, gaat het tóch door! Ik doe van binnen een vreugdedansje en tegelijkertijd beginnen de zenuwen weer opnieuw door mijn lijf te razen. Dus toch vandaag. Wat fijn.

‘Helaas moeten we u teleurstellen’

‘Helaas moeten we u teleurstellen er zijn een aantal bevallingen tussen gekomen’, aldus de gynaecoloog die Thijs om 10.15 terugbelt. Ik stond nog net niet met mijn jas aan klaar om te vertrekken, op het moment dat deze nare afmelding mij ter oren komt. Ik heb het gevoel dat de wereld onder mijn voeten vandaan zakt. Ik kan de afwisseling tussen teleurstelling en spanning en vreugde gewoon even allemaal niet meer aan. Ik weet niet meer wat ik moet voelen. Een barstende koppijn maakt zich van mij meester. En we doen echt even teleurgesteld en verdrietig tegen die arme gynaecoloog aan de andere kant van de lijn, die waarschijnlijk toch ook alleen met overmacht te maken heeft. Ze beloofd ons om 16.00 weer terug te bellen om te laten weten of we vandaag nog mogen komen of dat het toch echt morgen wordt. En aan de toon waarop ze het zegt weet ik het antwoord al. Ze belt ons nog even voor de vorm, maar dat wordt morgen…

We hebben Mirthe een baby beloofd

We moeten de bevalling vandaag uit ons hoofd zetten. Mirthe is sinds gisterenavond bij mijn ouders logeren. Ze is daar vandaag nog steeds in afwachting van ons met haar babybroertje. Althans, zo hebben we haar gisteren verteld. Of ze het echt begreep, dat weet ik niet. Maar ik denk van wel. Ze zal alleen nog een nachtje en een dagje langer geduld moeten hebben voordat papa en mama er weer zijn, met baby.

Rollercoaster

Wat een dag zeg. Wat een emoties. En ik weet wel, ik moet er niet een té groot drama van maken. Want die baby die zit in mijn buik nog veilig en een dag langer wachten kan waarschijnlijk echt geen kwaad. Maar het is toch al zo’n emotionele rollercoaster zo toeleven naar het moment van de inleiding. En dan dit. Wat een gedoe. Ik weet gewoon echt even niet wat ik met mezelf aanmoet vandaag. En dan ga ik dus maar deze blog schrijven. Hopelijk kan ik het nu een beetje van me afzetten.

Zo meteen bellen we nog een keer zelf om te horen of ze al een verwachting voor de rest van de dag kunnen doorgeven. En om 16.00 krijgen we als het goed is dus nog een update. En als het stoplicht dan nog steeds rood is, dan moeten we nog een keer zwanger de nacht in. Zo gek. Ik heb gisteren zo alles voor het laatst beleefd. De laatste schopjes, de laatste dag, de laatste nacht met buik. Maar het is niet zo. Waarschijnlijk niet…

Goed, als deze blog online komt weten jullie waarschijnlijk al lang of de baby nou al geboren is of niet. Maar goed, dit is wat er zich op deze doodgewone zonnige vrijdagmiddag afspeelt in mijn hoofd.

Simone