Even dacht ik dat we ervan af waren, de fopspeen. Weg met die speen, of tocht niet?

Ze smijt haar speen uit bed

Steeds vaker begon Mirthe te protesteren bij het slapen gaan ’s avonds. Het kwam eigenlijk sinds ze een weekje ziek is geweest. Ze mocht toen veel bij ons slapen. Maar toen ze weer beter was en weer gewoon in haar eigen bedje werd gelegd, had ze daar best een tijdje moeite mee. Boos dat ze dan werd gooide ze alles wat in haar bed ligt, haar knuffeltjes, twee speentjes (er lag een reserve in bed voor als ze er een kwijt was of had laten vallen) en zelfs haar hydrofiele doek die dienst deed als ‘hoofdkussen’ werd uit het bed gesmeten. Ik zeg gesmeten ja, want het ging gepaard met de nodige agressie en rollende tranen.

Speentje teruggeven

In het begin gingen wij steeds opnieuw de kamer in om de speentjes terug te geven. Want ja, zonder speentje ging ze tenslotte sowieso niet slapen, toch? Maar je begrijpt natuurlijk dat Mirthe dit tegen ons ging gebruiken. Ze gooide ze gewoon weer expres haar bed uit, want dan zouden wij weer naar haar toe komen. Op een gegeven moment zijn wij hiermee gestopt. Dat was zeker even moeilijk. Want dan moesten we haar dus laten huilen. Maar uiteindelijk viel ze wel in slaap, zonder speen dus. Dit ging goed. De eerste nacht heeft ze misschien een kwartiertje gehuild en is ze tussendoor een paar keer voor korte duur wakker geworden. En dit ging iedere nacht beter. Ze gaf het sneller op en ging gewoon slapen.

Wil ze de speen niet meer?

Totdat we haar op een gegeven moment de speen überhaupt niet meer gaven en we haar zo in haar bedje legden. Ze vond het echt niet leuk dat ze naar bed moest en bleef iedere avond een tijdje huilen voor ze ging slapen, een minuut of 10. Maar we dachten echt dat ze de speen gewoonweg niet meer wilde. Ze gooide hem tenslotte toch steeds weg, dus zo gehecht zou ze er niet aan zijn toch?

“Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar de speen niet te geven”

Tot op een avond ze naar de kast wees, waar haar speen bovenop ligt. Ze moest en zou haar speentje krijgen: die, die, die! Nou vooruit dan. Want ja, hoe fijn idee ik het ook vond dat we dat afwennen van de speen alvast gehad hadden. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen mijn dochter af te wijzen en haar te zeggen dat ze de speen niet mocht. Mirthe ging die avond weer heerlijk lief slapen zonder ook maar één traantje te laten. En dat voelde fijn.

Noem mij maar stom, maar ondanks dat ze dus toch de speen niet afgewend heeft, dat drama staat ons ooit nog te wachten dus, voelt het voor nu fijn dat ze weer beter kon slapen. En ja ik zeg kon, want momenteel is ze weer snot en snotverkouden, dus nu houdt dat haar weer wakker. Ach zo is het altijd wel wat. Nog meer nachtouders in de zaal?

Simone