Hoi. Het is heel gek om na zo’n lange tijd weer eens een blog te schrijven. Waar moet ik beginnen? Er is zoveel gebeurd. Lange tijd hikte ik aan tegen deze blog, omdat ik het gevoel had dat ik in dit stuk alles moest uitleggen. Maar vandaag maak ik gewoon een beginnetje.

Wie mijn vlogs ook volgt, weet wel een beetje waarom het hier wat stiller is op mijn blog de laatste tijd. Maar voor de mensen die het verhaal niet gehoord of gezien hebben… hier een beknopte versie: Mijn moeder heeft bijna tien jaar geleden kanker gehad. En tot ons verdriet zijn er in 2019 uitzaaiingen gevonden in haar lijf. Dat is natuurlijk bijzonder slecht nieuws en dat heeft een stempel gedrukt op ons leven en dat doet het nog.

Mijn mama is me zo ontzettend dierbaar. Ze hoort bij mij, bij ons. En ze hoort op zijn minst 80 te worden. Of eigenlijk liever gezegd: 100. Écht, honderdduizend woorden vliegen door mijn hoofd op dit moment, over wat het met me doet. Woorden die gaan over gevoelens van verdriet, wanhoop, angst, maar ook liefde, heel veel liefde en warmte als ik aan haar denk. Ik ga niet eens proberen, niet nu op dit moment, om er een verhaal van te maken. Want ik heb het gewoon niet op een rij. Alles wat ik schrijf schiet tekort of zo. Het gaat gewoon niet.

Maar de eerste blog na lange tijd, moest wél hier over gaan. Het zou te raar zijn als ik nu ineens weer een eerste blog zou schrijven met de vijf tips voor de leukste voorjaarsjassen voor meisjes of de beste tips bij het nemen van een puppy in een jong gezin. Leuke artikelen misschien, maar ze zouden wel behoorlijk misplaatst voelen als ik ze zomaar uit het niets zou schrijven. Ik moest van mezelf eerst uitleggen wat er speelt. Alleen hoe vaak ik het ook heb proberen te schrijven. Ik kreeg het verhaal niet op papier en dus besloot ik: ik hoef ook niet alles tot in de details te vertellen. Ik hoef niet alle diepste gevoelens hier bloot te leggen.

Sinds afgelopen najaar ben ik ook mezelf namelijk een beetje kwijtgeraakt in het hele proces. Ik heb gedurende lange tijd zoveel stress gehad (meerdere factoren) dat ik een soort overspannen ben geraakt en last van paniekaanvallen heb gekregen. Ik heb hiervoor hulp gezocht en die krijg ik nog steeds. Ik kan zeggen dat ik op de goede weg ben, maar ik ben nog niet de oude. Ik heb een hoop inzichten opgedaan en een hoop over mezelf geleerd. Maar die paniekaanvallen die overvallen me nog steeds, op de stomste momenten ook. En dat is echt heel rot, kan ik je zeggen en het vreet mijn energie.

Maar langzaamaan wil ik weer de dingen doen die ik leuk vind en die me energie geven. Het vloggen ben ik op een laag pitje blijven doen en ook het bloggen wil ik weer af en toe doen op de momenten dat ik daar zin in heb. Dus wanneer ik weer zin heb om een lekker onbenullig of oppervlakkig stukje te schrijven over onze puppy (want die hebben we dus sinds een maand ongeveer) of over de kinderen of wat dan ook. Dan zal ik dat niet laten. Ik houd van schrijven en hoewel het schrijven over mijn gevoel misschien nog niet goed lukt, helpt schrijven mij wel altijd.

Dus, ik zou zeggen: tot de volgende.

Simone