De ene baby krijgt het al vanaf 6 maanden, maar vooral bij baby’s van 10 tot 18 maanden, schijnt het het hevigst te zijn: verlatingsangst. De fase waarin je kind door krijgt dat je weg kunt gaan. Ik merk sinds een maandje ongeveer dat Mirthe dit ook begint te krijgen.

Verlatingsangst op het kinderdagverblijf

Wanneer ik Mirthe naar het kinderdagverblijf breng en ik zet haar daar op de grond, dan kruipt ze tegen mijn been en wil ze het liefst dat ik haar terug oppak. En als ik echt weg ga barst ze soms in huilen uit. Ik probeer haar af te leiden door de aandacht te verleggen naar een van de leidsters een ander kindje of een leuk speelgoedje. En meestal glip ik er dan snel tussenuit onder het mom van: ik ga maar snel, want dan heeft ze het niet door en dan huilt ze niet.

Laatst vroeg ik me af of dat eigenlijk wel zo’n verstandige aanpak was. Vroeg of laat komt ze er toch achter dat ik weg ben. En is het dan niet alsnog huilen? Ik heb het nog niet gevraagd en misschien wil ik het ook niet weten, haha. Ik zie mijn meisje niet graag huilen van verdriet. Maar verstandig blijkt het dus inderdaad niet, zo lees ik hier. Ik kan beter een kort afscheidsritueeltje doen, vertellen wat ik ga doen, een kus en een knuffel, zwaaien en wegwezen. Dan dat ik haar afleid en verdwijn.

Verlatingsangst bij het naar bed gaan

Ook als we Mirthe naar bed brengen merken we de laatste tijd dat ze flink een keel op zet op het moment dat we de deur uit lopen. Gelukkig duurt dit meestal maar kort en is ze meestal zo moe dat ze vrij snel lekker gaat slapen (niet altijd hoor, helaas). Ik probeer het verdriet wat weg te nemen door aan de andere kant van de deur nog wat lieve woordjes te zeggen. Ze ziet me dan niet, maar hoort me nog wel. Met andere woorden: ‘soms zie je papa en mama niet, maar we zijn er nog wel’.

Eenkennigheid

Eenkennigheid is ook een symptoom wat past vaak bij de ‘verlatingsangstfase’. Sinds kort merk ik dat Mirthe met haar hoofd tegen me aan wegkruipt als ze een vreemde of iemand die ze niet zo vaak ziet, tegen komen. Als deze persoon haar aanspreekt terwijl ik haar vast heb, legt ze haar hoofd tegen me aan en kijkt ze heel verlegen. Gelukkig is de verlegenheid meestal van korte duur en is het ijs snel gebroken. Mirthe is niet echt eenkennig te noemen. Het is al snel goed en dan vindt ze iedereen leuk.

Wat te doen tegen verlatingsangst van je baby

Je kindje laten wennen aan nieuwe situaties, mensen en omgevingen alvorens je het daar achterlaat, is natuurlijk sowieso verstandig. Dat spreekt waarschijnlijk wel voor zich. Maar ook het vaste afscheidsritueel schijnt belangrijk te zijn. En dus niet, zoals ik dat deed, snel wegglippen als je kindje is afgeleid (wat ik natuurlijk wel met goede bedoelingen deed). Verder schijnt kiekeboe spelen een goed middel te zijn om je kind spelenderwijs te laten wennen aan het idee dat hij papa en mama soms niet ziet, maar dat ze wel terugkomen.

Hebben jullie kinderen er veel last van gehad, verlatingsangst of eenkennigheid, of viel het allemaal wel mee?

Simone

Volg je me al op facebook, instagramtwitter en/of bloglovin?

Ook op snapchat ben ik te vinden onder gebruikersnaam: papaisdeliefste