‘Nee, papa doen’. ‘Ik wil met papa mee’. ‘Nee mama, jij niet’. Sinds Ruben geboren is en Mirthe ons niet meer voor zichzelf alleen heeft, is ze veranderd in een papa’s kindje. Het is papa voor en papa na. ‘Papa is de liefste’ – ik had het al voorspeld, haha. En hoewel ik het super leuk vind dat haar band met haar vader zo sterk is, vond ik het soms ook wel lastig. Hoe het zo gekomen is, dat mijn dochter een papa’s kindje werd, vertel ik vandaag!

‘Papa moet mij helpen’

Papa moet met haar naar het toilet en papa moet helpen schoenen aandoen. Papa moet haar tanden poetsen en papa moet het boekje voorlezen voor het slapen gaan. Sommige mensen zeggen: ‘Oh, dat is toch heerlijk, dat papa alles moet doen. Ideaal, dan heb jij je handen vrij’. Maar soms is het niet zo ideaal. Als papa niet thuis is bijvoorbeeld. Of als papa even op het toilet zit. Soms is het gewoon sneller, makkelijker of gewoon leuk voor mama als ze ook wat mag doen. Ik kan niet ontkennen dat ik me soms best afgewezen heb gevoeld.

Als ik mijn ouders mag geloven ging ik zelf tijdelijk stotteren, nadat mijn eerste zusje geboren werd.

Aandacht verdelen

Nadat onze tweede geboren is, was ik natuurlijk heel veel met de baby bezig. Ik geef borstvoeding dus ik nam een heel groot deel van de zorg voor Ruben voor mijn rekening. En een groot deel van de dag zat ik met Ruben op mijn arm. Tijd die ik even niet aan Mirthe kon besteden. En hoe ik ook probeerde om mijn aandacht zo goed mogelijk te verdelen. Blijkbaar is dat toch niet volledig gelukt. Natuurlijk was ik me ervan bewust dat ik ook Mirthe evenveel aandacht moet blijven geven. Aandacht die ze verdient. Voor mijn gevoel heb ik dat ook gedaan. Maar ongemerkt slokt een baby natuurlijk veel aandacht op. Er gaat nou eenmaal veel tijd in zitten.

Steeds probeerde ik Mirthe uit te leggen: ‘Ruben moet nu even drinken. Daarna gaat hij naar bed. Als mama klaar is, kom ik met jou spelen. Op mij moest ze wachten dus. Wachten was sowieso iets dat vrij nieuw was in haar vocabulaire denk ik. Als enig kind ben je vrijwel altijd meteen aan de beurt. Er is niemand voor je in de wachtrij.

Nu wil ik niet zeggen dat ik denk dat het ‘probleem’ volledig bij mij lag. Ik denk dat zo’n drastische verandering in het gezin voor een oudste kindje sowieso erg wennen is. Hoe je daar als ouder ook mee omgaat. Veel kinderen hebben daar een bepaalde reactie op die zich uit in een bepaald soort gedrag. Als ik mijn ouders mag geloven ging ik zelf tijdelijk stotteren, nadat mijn eerste zusje geboren werd.

‘Ruben is van mama’

‘Ruben is van mama en Mirthe is van papa’, zo zag Mirthe dat. Het is alsof zij het gevoel had dat Ruben mij als het ware een beetje opeiste. Waarop zij dan Papa ging opeisen. Ik snap die reactie heel goed. Eerlijk zullen we alles delen toch?

Ik zeg bewust dat Mirthe dat zo zag, want inmiddels gaat het gelukkig een stuk beter. Mirthe heeft echt een tijdje moeten wennen aan het idee dat papa en mama nu twee kindjes hebben om voor te zorgen. En ik heb moeten wennen aan het verdelen van de aandacht, denk ik. Overigens heeft ze nooit enige vorm van jaloezie richting Ruben geuit. Vanaf dag één was ze gek op haar broertje en dat is geen moment anders geweest. Gelukkig maar.

Mirthe is nog altijd even knettergek op haar papa, maar de verhoudingen zijn weer wat geneutraliseerd. Tegenwoordig mag ik gelukkig ook weer boekjes voorlezen, schoenen strikken en billen afvegen. Alhoewel papa van mij dat laatste best nog even mag blijven doen πŸ˜‰

Heb jij meerdere kinderen? Hoe ging de overgang naar één naar twee kindjes bij jullie? Hoe ging de oudste hiermee om?

Simone