Jawel, afgelopen vrijdag was het zo ver. Mijn dochter zette voor het eerst de boel op stelten in de supermarkt. En ik, ik schaamde me rot natuurlijk. (Misschien heb je er al iets over gehoord in mijn weekvlog).

Je ziet ze wel vaker, van die kinderen die gaan gillen en krijsen in de supermarkt. Soms zelfs op de grond gaan liggen huilen. Bijvoorbeeld omdat mama geen chocoladekoeken in het karretje wil doen, of omdat papa vindt dat dat extra pak hagelslag met funny’s niet noodzakelijk is. De vraag is natuurlijk: hoe ga je ermee om?

Nou dat ga ik jullie nou eens even haarfijn uitleggen, ik heb het tenslotte vrijdag meegemaakt. En ik heb het zó ontzettend goed opgelost jongens. Daar kunnen jullie zeker nog wat van leren. Ahum. Dus, let op:

Hoe voed ik mijn kind op in de supermarkt?

Het begon allemaal al buiten. Buiten voor de deur van de supermarkt stond de viskraam die hier een dag of twee in de week lekkere warme kibbeling serveert. Mirthe weet inmiddels wel dat kibbeling behoorlijk smakelijk is, dus hoor ik, terwijl ik mijn dochters kleine handje vasthoud bij het wandelen, veelvuldig: Mama, die! Mama, die! Terwijl haar ze met haar andere handje de viskraam aanwijst. Ik ga op mijn hurken: ‘Nee schat, we gaan naar de supermarkt om kip te halen. Dat is ook heel lekker. We eten vanavond kip’. Ze liep mee. Nou dat ging me nog goed af.

“Daar stond ik dan. Aan de kassa, met een boos kind op de arm, een bloedende lip en een kinderwinkelwagentje”.

Het kinderwinkelwagentje

In de supermarkt aangekomen nemen we een kinderwinkelwagentje. Dat hebben we nu twee keer eerder gedaan en dat vindt Mirthe (en vooral mama) ontzettend leuk. Lekker zelf door de winkel sjezen en spulletjes in het karretje leggen, hartstikke leuk. Dus: op naar de kip.

Op weg naar de kip, komen we eerst langs de druiven. Mirthe zag de druiven. En er komt een big smile op haar gezicht en ik zie het water bijna in haar mond lopen. DRUIVEN mama! Mag ik die? Oké dat zegt ze natuurlijk nog niet, want dat kan ze niet. Daarvoor in de plaats besloot Mirthe ze gewoon maar zelf uit het schap te pakken. Ik dacht nog: nou vooruit, prima. Op zich hadden we nog voldoende fruit, maar druiven zijn geen chocoladerepen. Dus als jij zin hebt in druiven, nemen wij lekker druiven mee naar huis. Dus ik zeg tegen Mirthe: ‘Leg maar en in karretje’, waarbij ik naar haar winkelwagentje wijs.

Toen begon de ellende

En toen ging het mis. Toen begon de ellende. Ik zag Mirthe even twijfelen. In het karretje? Ja maar wacht eens even. Ik wil druiven. EN. IK. WIL. ZE. NU. MAMA! Dus Mirthe knikt nee en kijkt me vragend aan of ik even kan helpen het doosje open te maken, zodat zij lekker, nou ja je begrijpt het: middenin de supermarkt een bak druiven kan gaan zitten eten.

Het moment van twijfel

Eén seconde dacht ik nog bij mezelf: het zijn maar druiven, ik pak er drie uit, leg de rest van de doos in het winkelkarretje. Zij blij, ik blij. Maar de tweede seconde dacht ik: Nee Simone. Daar kun je niet aan beginnen. Want nu zijn het de druiven. Maar volgende week zijn het de rozijntjes en de week erop een pak melk. Je moet je kind nou eenmaal leren eerst af te rekenen, alvorens je iets kunt opeten of gebruiken. Nu is dat echter nog een beetje lastig uitleggen aan een kind van anderhalf. En dat ging me dan ook niet zo goed af. Mirthe begreep niet waarom ze van mij de druiven niet mocht eten. Ik zei haar dat ze het niet mocht en legde de bak druiven in het karretje. Waarop Mirthe dacht: nou dan pak ik toch lekker een andere bak. Nou dat was natuurlijk niet mijn bedoeling, dus ik pak haar hand en wil haar meenemen. ‘Kom Mirthe we hebben ook nog kip nodig!’ Maar Mirthe was het daar niet mee eens en zette een keel op. Ze begon te huilen en wilde per se druiven.

De oplossing

Ik heb haar opgetild en zo ben ik met een boze, hardop huilende, zichzelf loswrikkkende dreumes in de ene arm en een kinderwinkelwagentje in mijn andere hand richting de kip gemanoeuvreerd. En ik kan je vertellen dat de hoogte van het handvat van een kinderwinkelwagentje zich op een niet zo comfortabele hoogte bevindt, wanneer je zo’n heen en weer schuddend gewicht draagt in je andere arm. Van de kip liep ik direct door naar de kassa, want ik wilde zo snel mogelijk naar buiten. Maar je raadt het al, bij de kassa waren nog drie wachtenden voor me. En er was niemand die dacht: ah laat ik die mama met dat krijsende kind en maar twee boodschapjes even voorlaten. Want nee, mama’s met krijsende kinderen verdienen dat niet, want blijkbaar doen ze iets verkeerd.

Tand door mijn lip

Anyhow. Ik dacht, ik zet Mirthe weer op de grond want het werd een beetje zwaar en hoe moest ik anders betalen en zo. Maar toen dacht Mirthe meteen weer richting de druiven te rennen, echt ik maak geen grapje, dus heb ik haar gelijk maar weer opgetild. Toen werd ze natuurlijk nóg bozer. Waarop ze met haar hoofd ging schudden van verdriet, alsof ze dacht dat de wereld verging. Haar voorhoofd belande hierbij tegen mijn bovenlip, waardoor ik een tand door mijn lip had.

Daar stond ik dan. Aan de kassa, met een boos kind op de arm, een bloedende lip en een kinderwinkelwagentje Klik om te TweetenDaar stond ik dan. Aan de kassa, met een boos kind op de arm, een bloedende lip en een kinderwinkelwagentje. Eenmaal afgerekend moesten we het karretje nog even wegzetten en daarna wist ik niet hoe snel ik weg moest komen. Snel naar huis. En druiven, daar heeft mijn dochter even naar mogen fluiten de rest van de dag, want ik was niet meer zo in de stemming voor druiven 😉

Conclusie van de cursus, hoe voed ik mijn kind op in de supermarkt:

Leer van mijn fouten! Dit zijn de regels:

  1. Neem altijd versterking mee. Ga niet alleen met een loslopende dreumes de supermarkt in, dat kun je niet aan.
  2. Houd vol. Geef niet toe. Een keer druiven geven, is altijd druiven geven.
  3. Ga niet met je dreumes naar de supermarkt als hij of zij moe of hongerig is.
  4. Bestel je boodschappen lekker online 😉

Goed, ik hoop dat jullie iets hebben aan mijn tips. En dat Mirthe dit verhaaltje, later als ze groot is, nog eens terugleest. Veel plezier met boodschappen doen.

Simone