Ongelofelijk wat ons afgelopen vrijdag is overkomen. Onze kat Wouter, die al drie maanden vermist was, is terug! Ik kreeg een telefoontje en ik geloofde mijn oren niet. Maar het is echt waar. Hij is gevonden.

De vermissing

Het was halverwege juli dat Wouter vermist raakte. Van de een op de andere dag kwam hij niet meer thuis. Terwijl hij dagelijks veel thuis was, bij ons binnen in zijn warme mandje of in de kartonnen doos waar hij zo graag in lag. Ik gaf hem op als vermist bij Amivedi en plaatste een oproep met een foto op facebook. Ik kreeg verschillende reacties over de app en op facebook. Foto’s werden doorgestuurd van andere katten met dezelfde kleuren. Heel lief dat iedereen zo meeleefde en meezocht! Dankjewel daarvoor, maar geen van die foto’s was onze Wouter. Wouter is overigens gechipt. Maar ook bij het asiel of bij de dierenarts, hadden ze niets van onze vriend gehoord of gezien.

Met een caravan naar Frankrijk

Na een maand ongeveer hebben we echt de hoop opgegeven en voor onszelf vastgesteld dat Wouter waarschijnlijk niet meer in leven zou zijn. Omdat we niet wisten hoe hij om het leven was gekomen of waar hij misschien wel niet uithing, áls hij nog zou leven, bedachten we een verhaal om het geheel wat op te vrolijken: Wouter zou afgelopen zomer in een caravan zijn gesprongen. Deze caravan heeft hem naar Frankrijk gebracht en daar leeft hij nu op stokbrood en wijn. Hij zingt er Franse chansons en geniet er van het Franse zonnetje.

Ik besloot wat spullen van Wouter weg te gooien. Onder andere zijn kartonnen doos. Dit was natuurlijk geen sieraad in de woonkamer. Maar ja, Wouter lag er zo graag in. Maar nu hij toch niet meer thuiskwam, stond die doos er maar voor niks. Ook gooide ik een oud mandje dat niet meer gebruikt werd weg. Willem, onze andere kat, is niet zo van de mandjes en de dozen. Hij ligt liever in de stoel of op de bank.

Te vroeg opgeruimd

Vorige week maandag nog, kreeg ik een mail van Amivedi: of dat Wouter misschien alweer terug was. Ze wilden een update om hun systeem ‘schoon’ te houden. Gevonden katten moeten natuurlijk niet meer als vermist opgegeven staan. Maar nee, Wouter was nog niet thuis. Heel eventjes heb ik overwogen hem desondanks uit het systeem te halen: want hij was waarschijnlijk toch wel dood. Maar wat is het goed dat ik dat niet gedaan heb! Want vier dagen later, is via het systeem van Amivedi, Wouter gevonden!

Een fietsenmaker in een dorp verderop had een foto van een kat op Facebook gezet. Er liep al een tijd een kat rond zijn winkel, die niet van hem was. Een kattenliefhebster uit hetzelfde dorp besloot eens op Amivedi te kijken om foto’s te vergelijken en zij zag de foto van Wouter. Ze heeft Amivedi ingelicht, waarop ik vervolgens een telefoontje kreeg.

wouter

‘Ik wil je niet blij maken met een dooie mus, maar we hebben een foto van een kat die vermoedelijk van jullie is’, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Ja ja, ik heb al veel vermoedelijk-Wouter foto’s gezien. Het zal wel. Dacht ik. Maar ik zei: ‘Stuur maar door’. Ik kreeg de contactgegevens van de kattenliefhebster, die mij vervolgens de bewuste foto mailde. Het duurde even voor de mail binnenkwam, dus zenuwachtig zaten Thijs en ik achter de pc de pagina te verversen. Daar was hij, de mail. Klik, foto openen: HIJ IS HET! HOE DAN? DIT IS HEM? HIJ IS HET ECHT. Hoe is het mogelijk?

Na drie maanden tijd… Onze kat weer terug… Ongelofelijk. Thijs is gelijk in de auto gesprongen om hem te halen. En nu ligt hij lekker naast me op de bank te knorren. Hij is weer thuis!

Gewond

Hoe Wouter in het nabijgelegen dorp terecht is gekomen, dat staat er niet op, dus dat is gissen. Maar feit is wel dat hij gewond is. Hij heeft vermoedelijk een breuk gehad aan een achterpoot en een flinke schaafwond aan een voorpoot. Dus waarschijnlijk heeft hij een ongeluk gehad. Hij kan gewoon functioneren met zijn gebroken pootje, al loopt hij een beetje mank. Volgens de dierenarts zijn het oude wonden die al ver geheeld zijn. Hij heeft rust nodig en we hebben een antibiotica-zalf gekregen voor op de schaafwond.

Voorlopig houden we Wouter nu dus even binnen. En we zien iedere dag al vooruitgang. Het is alsof het thuiskomen, de warmte en de rust hem goed doen. Hij loopt steeds een beetje minder mank. Wie weet hoeveel stress hij de afgelopen tijd gehad heeft…

Zo fijn dat hij er weer is. Maar zo bizar ook… ik vind het nog steeds gek!

Simone