Vandaag ben ik met Mirthe naar het ziekenhuis geweest. Haar eerste keer in het ziekenhuis sinds haar geboorte. Ik had gehoopt dat ze nog jarenlang zonder patiëntenpasje had gekund. Maar dat zat er helaas niet in. We moesten een echo van de heupjes laten maken.

Op het consultatiebureau dacht de arts een verschil in beenlengte te zien en dus twijfelde ze of Mirthe misschien heupdysplasie zou hebben, een aangeboren afwijking aan haar heupjes. Kindjes die dit hebben moeten in een spreidbroek om de stand van de heupjes zo vast te zetten dat de heupkommen in de goede vorm groeien. Op de een of andere manier maakte ik me niet zoveel zorgen. Ik maak me al snel zorgen over van alles, maar op de een of andere manier zei mijn gevoel dat het allemaal wel mee zou vallen. T. was er minder gerust op en maakte zich wel zorgen dat kleine M. haar beentjes vastgezet zouden worden.

Toen ik vanochtend, vlak voordat ik weg moest, zat te ontbijten en Mirthe in de box lag te spelen met haar voeten, begon ik toch wel zenuwachtig te worden. Misschien kan ze straks haar voetjes niet meer vastpakken, dacht ik, of hoe moet dat als ik straks met haar wil gaan fietsen? T. moest gewoon werken vandaag. Maar mijn zusje I. vond het wel gezellig om even met me mee te gaan. En dat vond ik achteraf wel fijn, want doordat we druk aan het kletsen waren, vergat ik de zenuwen.

Mirthe deed het super goed in het Ziekenhuis. Normaal slaapt ze ’s ochtends van half tien tot half twaalf ongeveer en we hadden een afspraak om vijf over elf. Ik dacht: dat zal wel huilen worden. Maar dat viel alles mee. Tijdens het onderzoek bleef ze heel rustig. Het was maar een echo, dus volledig pijnloos.

Ze moest in een soort mal liggen en ik mocht bij haar zitten en haar een beetje afleiden terwijl tante I. mocht assisteren door haar luier op zijn plaats te houden en haar heupje iets te kantelen. Het duurde hooguit vijf minuutjes per heup. Ging prima. Pas toen ik Mirthe weer mocht aankleden, was ze het zat en begon ze een beetje te klagen. De mevrouw die de echo deed kwam na overleg met de radioloog terug om het goede nieuws te brengen. ‘Ze is geslaagd’, zei ze. ‘Er is niks aan de hand, de heupjes zijn goed.’

We hoefden dus niet meer door voor een röntgenfoto en ook niet naar de gipskamer voor een spreidbroek. We mochten lekker naar huis. En Mirthe kan dus nog steeds lekker met haar beentjes spelen. Een hele opluchting!

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Hebben jullie ook zo’n onderzoek gehad met de kindjes? Of moest je kleintje misschien in een spreidbroek?

image