Wekenlang ben ik ziek geweest. Het ene na het andere griepje, voorhoofdsholteontsteking of buikgriep kwam voorbij. Ik hoopte er nu eindelijk vanaf te zijn. Dat ik voorlopig geen antibioticakuurtje meer nodig zou hebben. Maar helaas, ik moest zelfs worden opgenomen in het ziekenhuis…

Keelpijn

Inmiddels twee weken geleden liep ik rond met wat keelpijn. Langzaamaan werd het wat erger en had ik echt een fikse keelontsteking te pakken. Omdat ik me verder nog niet super ziek voelde, dacht ik dat ik het wel even aan kon kijken. Niet wéér een kuur, waar mijn toch al zo gevoelige darmen geen fan van zijn.

Torenhoog

Na het een paar dagen aangekeken te hebben moest ik op woensdag toevallig toch bij de huisartsassistente zijn voor mijn vitamine B12 injectie, die ik tweemaandelijks krijg. Ik besloot maar eens te vragen naar de gesteldheid van mijn keel. Kon ik het rustig nog even aankijken of moet ik toch de arts maar even laten meekijken? De assistente hoorde aan mijn stem wel dat praten al wat moeilijk ging, dus ze besloot mijn bloed te prikken om te zien wat mijn ontstekingswaarden waren. Die bleken torenhoog. Ik werd meteen naar de huisarts verwezen.

‘Ik denk dat je een abces hebt’.

Ik deed mijn verhaal en nog voordat de huisarts in mijn keel keek zei ze al: ‘ik denk dat je een abces hebt’. Ik ga de KNO-arts bellen dat je eraan komt en jij mag meteen door naar het ziekenhuis gaan.

Nogal geschrokken liep ik naar buiten. Wat ik dacht dat onschuldige keelpijn was, was blijkbaar nogal een acuut probleem. Ik belde mijn moeder, die op dat moment op de kinderen aan het passen was. En Thijs, die meteen naar huis moest komen uit zijn werk, om met mij mee naar het ziekenhuis te gaan. Uiteindelijk heeft de buurman nog bij ons binnen gezeten om de kinderen op te vangen. Ging ik met mijn moeder naar het ziekenhuis. En kwam Thijs daar direct naartoe. Mijn zusje heeft de buurman afgelost. Afijn… als je kinderen hebt moet er nogal wat geregeld worden, wanneer je zo halsoverkop weg moet. De huisarts vermoedde namelijk ook dat ik zelf niet terug naar huis zou mogen rijden, omdat ze dacht dat ik een roesje zou krijgen, voor het openen van het abces.

Aangeprikt

Eenmaal bij de KNO-arts werd mijn bloed geprikt voor onderzoek en heeft de arts met een naald het vermoedelijke abces aangeprikt. Hij kon echter geen abces vinden. Nee, er zat wel een zwelling, maar vermoedelijk had ik een ‘gewone’, maar fikse keelontsteking. Of deze bacterieel of viraal zou zijn, kon hij nog niet zeggen. En hij gaf dus ook nog geen antibiotica mee. Hij wilde het bloedonderzoek afwachten.

De volgende dag ben ik nog terug geweest naar het ziekenhuis, omdat ik het idee had dat het alleen maar erger werd. Wederom is er in mijn keel geprikt (dit doen ze trouwens nadat ze je keel eerst verdoofd hebben). Maar weer werd er geen abces gevonden. Ik kreeg nu wel antibiotica mee en pijnstilling (morfine tabletjes) want de pijn was inmiddels ondragelijk. Het straalde uit naar mijn oren en kaak, waardoor het net was alsof ik oorpijn had en kiespijn in al mijn kiezen aan de linkerkant. Niet te doen.

Ik kon bijna niet meer drinken

Twee dagen later leek er nog altijd geen verbetering te zijn, ondanks de antibiotica. De zwelling nam toe. Ik kon bijna niks drinken. Wat ik probeerde te drinken kwam steeds omhoog en ging soms zelfs mijn neus in. Sorry voor de onsmakelijkheid hiervan. Maar zo was het. Ik kon heel moeilijk drinken. Het was weekend, dus we besloten de spoedeisende hulp van het ziekenhuis te bellen. Ik kon meteen terecht en nu werd er wel een abces gevonden. De dienstdoende KNO-arts heeft het aangeprikt en mij een ziekenhuisbed toegewezen. Het was beter als ik even bleef, ik had vocht nodig via een infuus.

Aan het infuus

Behalve vocht kreeg ik nu ook antibiotica via een infuus. Hiervan zou ik snel op moeten knappen. En het ging ook snel beter gelukkig. Ik kon de volgende dag alweer een stuk beter drinken en ik kon ook weer praten. De dagen hiervoor kon ik me namelijk amper meer verstaanbaar maken. Heel vervelend is dat. Maar gelukkig knapte ik nu op. Ik mocht na twee nachten in het ziekenhuis te zijn gebleven het gebouw weer verlaten. Fijn, want daar zijn en je kindjes maar een half uurtje per dag zien, is niet leuk.

Op vakantie? Beter nog even niet…

Op maandag mocht ik naar huis. We zouden die dag eigenlijk op vakantie gaan naar Texel, maar dat vond de KNO-arts geen slim plan. De kans dat het abces weer zou gaan groeien was nog aanwezig en dan kon ik maar beter in de buurt van een ziekenhuis zijn en niet afhankelijk van een veerdienst van Texel naar Den Helder die ’s avonds om 21.00 voor het laatst vaart.

Mirthe wilde graag in mijn ziekenhuisbed liggen.

Op donderdag moest ik terugkomen voor controle. En gelukkig knapte ik gedurende die week langzaam op. Ik merkte goed aan mijn lijf dat ik flink ziek geweest ben. Ik voelde me nog slap, moe en een beetje zwakjes. Ook de pijn in mijn keel was nog niet over en ik moest nog altijd gebruik maken van de morfine tabletten. Dus ik was donderdag een beetje sceptisch over wat de arts zou zeggen. Maar mijn keel zag er gelukkig goed uit zei hij. Hij vermoedde dat het vanaf daar wel bergopwaarts zou gaan met me en gaf ons groen licht om in het weekend toch nog even een paar daagjes ons favoriete eiland te bezoeken. Dát hebben we gedaan.

Wat een avonturen weer… haha 😉

Jullie ooit zoiets meegemaakt, een keelabces?

Simone