Ik was er zo verheugd over: mijn dochtertje zou maar liefst vier overgrootouders hebben als ze geboren werd. Alle vier mijn opa’s en oma’s had ik nog. Maar jammer genoeg (ondanks dat ik het altijd afgeklopt heb, wanneer ik het zei) heeft het geen waarheid mogen worden. Mijn opa, de vader van mijn vader, is op 13 april jongstleden, na een kort ziekbed, overleden.

Verlies als je zelf nieuw leven in je buik hebt

Zo verdrietig en zo gek ook om zo’n verlies mee te maken op het moment dat je zelf nieuw leven in je buik hebt. Ik ga over een paar weekjes bevallen in hetzelfde ziekenhuis als waar mijn opa nu zijn laatste adem heeft uitgeblazen. 34 weken zwanger was ik. Opa heeft het op een paar weken na gemist…

We vertelden opa de naam van de baby

Op zondag 12 april, toen duidelijk werd dat opa het niet zou redden, hebben we allemaal afscheid van hem kunnen nemen, in het ziekenhuis. Op weg naar het ziekenhuis vroeg T. me wat ik vond van het idee om opa de naam van de baby te vertellen. Ik reageerde eerst wat verward. Ik vond het een gek idee. ‘Maar ze is nog niet geboren’. Én: ‘Gaan we dan echt vragen of oma en de rest van de familie de kamer willen verlaten, alleen omdat we opa een momentje privé willen spreken? Kan dat wel dan?’. ‘Nou goed’, zei ik ‘als een geschikt moment zich voordoet mag je dat van mij best doen, als jij daar een goed gevoel bij hebt’.

Nou dat hoef je tegen T. dus geen twee keer te zeggen, want dat dat moment er komt dat regelt hij dan gewoon. Hij vroeg iedereen of ze voor héél eventjes de kamer wilden verlaten. Het veroorzaakte kortdurende verbaasde gezichten, maar al snel begrepen ze wat we van plan waren. We hebben opa echt de naam verteld, die wij in gedachten hebben voor ons kindje. En hij heeft het geheim nu met zich meegenomen.

‘Ik zie jou kleintje nooit meer…’

Achteraf ben ik zo blij dat we dat gedaan hebben. Het geeft me een goed gevoel opa zo nog een beetje te verbinden met wat ons te gebeuren staat. Hij heeft mijn buik zien groeien, zien leven. Hij gaf me “bevallingsadvies”: ‘Er is er nog nooit een blijven zitten’. En hij had het nog zo graag meegemaakt. De laatste woorden die hij tegen mij zei (en ik typ ze met tranen in mijn ogen): ‘Simone, ik zie jou kleintje nooit meer…’ hoor ik nog dagelijks in mijn hoofd. Ik ben zó blij dat opa weet hoe ons kindje gaat heten.

Volgens oma mogen we nu niet meer van naam veranderen hoor: ‘Dan gooit hij een steen van boven’, zegt ze gekscherend. Maar dat zullen we ook zeker niet meer doen.

Edit: Lees hier ook het bericht dat ik schreef op de eerste verjaardag van opa, zonder opa.