Afgelopen zondag, nadat ik heerlijk met vriendinnen had geluncht, kwam ik thuis in een leeg huis. Hoi! Hallo? Is daar iemand? Hé ik zie dat de wandelwagen weg is. Thijs is vast even een eindje wandelen met Mirthe. Ik bel hem op. Waar lopen jullie? “Op de dijk”, luidt het antwoord.

Ik loop weer naar buiten en ik snelwandel zelfs een beetje. Het is ijskoud en mijn neus kleurt rood nog voor ik met mijn ogen heb kunnen knipperen. Niet dat ik zelf mijn neus kon bekijken, behalve in mijn vlogcamera dan. Maar je snapt heus wat ik bedoel: ik voel de ijzige kou in mijn gezicht. Ik loop Thijs en Mirthe tegemoet.

Een paar straten verder kom ik aan in de straat richting de dijk, waar ik in de verte een groot en een klein stipje langs de kant van de weg stil zie staan. Volgens mij herken ik ook de wandelwagen. Wat staan ze daar nou te doen? Als ik dichterbij kom ziet Thijs me en hij vraagt Mirthe mijn kant op te kijken. “Kijk eens wie daar aan komt!” Mirthe ziet me en ze wijst naar het weiland en maakt vervolgens het gebaar voor paard. Ik kijk naar links en ik zie daar twee zwarte shetlandpony’s met een heerlijk dikke fluffy wintervacht achter het hek. Ze zijn net gevoerd zo te zien, want er ligt nog een hoop hooi. Weliswaar meer buiten het hek dan binnen het hek. Maar dat komt goed uit, want dat betekent dat ik met Mirthe de pony’s hooi kan voeren! Leuk!

Het voeren doet me denken aan de boerderij van mijn opa, waar we vroeger ook pony’s hadden. De goede oude tijd. Dat is niet meer helaas. Maar met Mirthe de pony’s voeren brengt mooie herinneringen boven in ieder geval. Als ik mijn aandacht van de ene naar de andere pony verplaats, is pony nummer één het daar niet mee eens. Hij pakt met zijn mond een touwtje aan mijn tas vast en trekt eraan. Heerlijk die eigenwijsheid van die shetlandpony’s.

Zoals je misschien wel ziet aan de plaatjes, speelde Thijs voor fotograaf. Hij had zijn fotocamera meegenomen en heeft het wandeltochtje door de ijzige kou vastgelegd. Dat leverde zulke leuke en mooie plaatjes op dat ik ze graag met jullie wil delen!

Mirthe vindt het heerlijk om zelf te lopen en niet de hele tijd in de wandelwagen te hoeven zitten. En wij genieten van haar hoe ze zo vrolijk rond loopt dan. Ze heeft de schapen bekeken, de pony’s gevoerd dus en een molshoop ontdekt. En ieder hondje dat voorbij komt wil ze heel graag even aaien, als dat mag.

Noem mij maar een narcist, maar ik ben stiekem (nu niet meer zo stiekem dus) best trots op deze foto’s. Foto’s van mezelf dus.

En kijk nou… zo lief 🙂

Haha! ‘Mama… nu heb je me wel weer genoeg gekust hoor’.

Tussendoor moet er natuurlijk ook nog even gevlogd worden 😉

En tja… zo achterlijk doe ik dus voor leuke shots van Mirthe! Haha 😛 Ze moest zo om me lachen en kwam zo naar me toe gerend. Zondag zeer waarschijnlijk dit shot in de vlog!

Genieten jullie ook zo van die zonnige dagen in de kou? Koud en zon vind ik wel fijn, zo lang het maar niet regent!

Simone