Ilse en MirtheAangezien mijn zus een echte mommy blawger is, heb ik zo’n vermoeden dat de meerderheid van de lezers van Papa is de liefste kinderen heeft. Daarom wil ik op voorhand alvast mijn excuses aanbieden. Want ja, het statement in de titel, dat meen ik. Er is maar één baby waar ik geen jeuk van krijg die ik leuk vind, en dat is Mirthe.

Oké, je bent er nog? Je hebt niet verontwaardigd weggeklikt om gelijk je kroost te gaan knuffelen en te zeggen dat ze zich nooit iets moeten aantrekken van wat stomme mensen op het internet zeggen? Mooi. Dan zal ik me eerst even voorstellen.

Ik ben Ilse. Misschien dat jullie wel eens van mij hebben gehoord. Ik ben namelijk Tante I. Trotse tante I., welteverstaan. Al had ik wel een stuk of 9 maanden nodig om aan dat idee te wennen. Want, zoals je misschien al vermoedde: baby’s en ik zijn niet echt BFFAE’s. Sterker nog, wanneer bij het restaurant waar ik als student werkte een stel met een baby binnenkwam, moest ik me inhouden om niet naar de keuken te rennen en te gillen: “Tafel 15. Jankgevaar. Graag alle drie de gangen tegelijkertijd. NU NU NU.”

Kortom, de kans dat ik de baby van mijn zus leuk zou vinden, schatte ik ongeveer even groot als de kans om de loterij te winnen, maar één aflevering van New Girl tegelijkertijd te kijken of ’s ochtends een keer op tijd op mijn werk te zijn. Mission impossible, dus.

Maar dat was voordat ik op 2 juni ’s ochtends vroeg (nog vóór mijn werk, moet je nagaan!) een ziekenhuiskamer instapte en de kleine, nog door de bevalling gefromfraaide, Mirthe ontmoette. Hoewel ze tegen me zeiden dat ik gerust normaal mocht praten, begon ik spontaan te fluisteren. Alsof ze nog te fragiel en onschuldig was om mijn schrille stem te kunnen verdragen. En op dat moment besefte ik me het: niet alle baby’s zijn stom.