Een van de meest gestelde vragen wanneer je recentelijk bevallen bent van een tweede kind is: Hoe vind je het leven met twee kindjes? Heb jij ook al meerdere kinderen? Dan kun je dit vast bevestigen. Ben je zwanger van de tweede? Wacht maar af en bereid je maar voor. Deze vraag ga je nog heel vaak beantwoorden.
En dat is natuurlijk ook niet gek, dat die vraag vaak gesteld wordt. Hoe bevalt het met twee koters? Is het leuk én kun je het een beetje aan? Eén kind is natuurlijk al een hele opgave, als je daarvoor gewend was alleen maar voor jezelf te hoeven zorgen. Maar wat als je er dan ineens twee hebt om voor te zorgen? Hoe verandert je leven als je van één naar twee kindjes gaat?
Toen de eerste kwam
Toen baby nummer één geboren werd, werd ook een moeder geboren. Je was daarvoor alleen maar jezelf, nu ben je ook mama. Je hebt ineens een mega grote verantwoordelijkheid die je de rest van je leven niet meer kwijt komt (en wilt). Alles is nieuw. En alles wil je goed doen. Perfect zelfs. Maar dan kom je erachter dat dát niet kan. Je kind huilt ook weleens. En soms weet je even niet meer hoe het moet. Het is best pittig allemaal. En behalve een hele berg geluk en liefde die over je heen komt, vang je ook weleens wat wind (of spuug, of poep, dat kan ook).
Nummer twee is geboren
En dan komt nummer twee. Net als je denkt dat je weet hoe het moet. Als je denkt dat je doorgewinterd en gehard bent door het leven waarin nachten van 6 uur slaap als een ultieme luxe voelen. Die tweede, die doen we er wel even bij, toch?
Oké ik moet toegeven, persoonlijk vond ik de overgang van nul naar één kind groter dan de overgang van één naar twee. Maar toch, het is wel even een dingetje hoor. En eigenlijk niet eens zo zeer omdat er weer een baby in huis is. Want van een baby weet ik nu veel beter hoe het moet, want dat heb ik al een keer gedaan. Maar die peuter, díe is eigenlijk nog steeds nieuw. Want de nieuwe fase waarin de peuter belandt, die heb ík ook nog niet meegemaakt als mama. De peuter is in de ‘ik kan het zelf’ en ‘ik doe het lekker niet’ of de ‘ik doe het lekker toch wel (als ik denk dat je niet kijkt)’ fase belandt en die is pittig. Helemaal wanneer ze dan ook nog de aandacht moet delen, met een baby die continu haar vader of moeder ‘inpikt’. Dan ga je nóg baldadiger doen. Let maar op zwangere mama’s, je gaat het meemaken.
Slapen was voor watjes en is dat nu nog meer
Slapen? Dat doe je nooit meer. Eén kind neem je al niet voor je nachtrust natuurlijk. Maar een tweede erbij, dat geeft twee keer zo veel kans op een wakker kind in de nacht. Bovendien kon je bij kind één overdag slapen als kind één sliep. Bij kind twee gaat dat niet meer, want kind één slaapt niet meer overdag. Of als je geluk hebt dat jou kind dat nog wel doet, dan slapen ze natuurlijk toevallig nooit tegelijkertijd. Zeg dus maar vaarwel tegen je uitgeslapen gezicht en ja, eigenlijk kun je je wekker ook wel bij het grof vuil zetten, want met twee natuurlijke wekkers in huis zit je echt altijd goed (ik wilde schrijven, ben je altijd op tijd, maar hahahaha dat is een illusie natuurlijk, want: kinderen).
De eerste verandert in een papa’s kindje
Papa voor en papa na. Ja, want mama is van Ruben en papa is van Mirthe. Zo zegt ze dat ook echt zelf hè. Hier hebben we wel een issue te pakken waar ik in het begin echt heel erg mee gestruggled (is dat inmiddels een Nederlands woord?) heb. Ik vond dit echt moeilijk en heb me ook wel afgewezen gevoeld. Inmiddels zijn we er volgens mij aardig doorheen, door deze fase. Hij is in ieder geval een stuk minder heftig. Maar goed, waar het op neerkomt is: Ik deed als mama zo goed mogelijk mijn best, om aandacht aan twee kindjes tegelijkertijd te besteden, maar daar faalde ik dan behoorlijk in (want borstvoeding, want baby in slaap wiegen, enzovoorts). Inmiddels begrijp ik de truc. De kunst is volgens mij niet om je aandacht te verdelen, maar om je volledige aandacht aan één kind tegelijkertijd te blijven geven. Dus écht ieder moment aan te grijpen dat je de mogelijkheid hebt om even iets met de oudste alleen te doen. Zonder dat de zorgtaken voor de jongste door jou moeten worden vervuld op dat moment. En zo zijn er nog wel meer dingetjes. Misschien moet ik hier eens apart artikel aan besteden. Ja, die houd je van me tegoed!
Twee keer zoveel geluk?
Mijn baby is gelukkig een behoorlijk makkelijke baby. Dat was en ís mijn eerste trouwens ook (meestal). Dus ik klaag niet hoor. Ik klap in mijn handjes. Maar écht: ze zijn zo leuk. Ik zou ze voor geen goud willen missen. Het is alsof het altijd zo geweest is en alsof het altijd zo heeft moeten zijn. Ze zijn zo leuk apart, maar nog veel leuker samen! Ik ben blij en voel me gezegend dat ik twee van die heerlijke kleintjes in mijn leven heb.
Oh en dan nog even dit…
Ja! Je kunt net zoveel houden van een tweede als dat je van je eerste kind hield. Ook ík vroeg me dat af toen ik zwanger was van de tweede. Van je eerste kind hou je zo zielsveel, dat je je niet kunt voorstellen dat je van nog iemand net zoveel kunt houden. Er is meer ruimte in je hart dan je denkt. Geloof me maar, het past.
Ik ben benieuwd: Wat vond jij of lijkt jou het moeilijkste? Aan het krijgen van een tweede?
Simone
neem van mij aan dat je zoveel liefde in je hebt, genoeg voor een groot gezin
oma pietepiet.
En voor kleinkinderen en achterkleinkinderen oma, jullie zijn het bewijs 🙂
Leuk geschreven! Ik hoop het ook ooit mee te maken. Geniet van je koters en slapeloze nachten.
Dank je wel haha, welterusten!
Ik ben zo benieuwd! En tegelijkertijd soms ook wel een beetje zenuwachtig, want help hoe verdeel je die aandacht, haha. Op t moment 21 weken zwanger van een meisje, zoon is van juni 2015. Hij kijkt er enorm naar uit maar ik hoop ook heel erg dat ie niet jaloers is straks.. Hij hoeft de aandacht namelijk nog nergens te delen (enig kleinkind en neefje aan beide kanten..) Dus dat wordt iets heel nieuws. We gaan het zien! Leuke blog! 🙂
Ah wat leuk! Veel succes maar vooral ook heel veel plezier. Het is ook zó leuk!
Onze peuter was een huilbaby. Het eerste jaar was loodzwaar. Dat maakt dat we nog steeds twijfelen over een tweede.
Ik vind het altijd leuk om te lezen hoe het bij anderen gaat 🙂
Oeh ja dat kan ik me voorstellen dat dat twijfels geeft. Geen kind is hetzelfde natuurlijk, maar ja, zo’n ervaring is pittig.
Hoi Simone, sinds kort volg ik je op instagram, je blog en op je youtube kanaal. Je maakt leuke vlogs en blogs. Ik ben deze maand uitgerekend van ons 2de kindje. Mijn dochter is 6 jaar.
Waar ik zelf een beetje tegenop zie, is straks de aandacht verdelen over 2 kinderen. En hoe gaat mijn dochter reageren als ze haar zusje of broertje ziet. Voor ons is het namelijk nog een verassing wat we krijgen.
Zal ze ‘S nachts veel wakker worden als de baby om de voeding gaat vragen. Het zijn dus van die standaard vragen die mij nu wel erg bezig houden.
Groetjes Helga
Dank voor je complimentje Ja, de tijd zal het leren. Het zal wennen zijn, voor iedereen. Maar goed komt het heus!
Over 7 maanden ga ik het meemaken. Zoon is dan 2, en daarnaast stiefdochter van dan 7.
Enorm herkenbaar. Wij hebben twee zoons: van 2 jaar en 8 weken. De baby slaapt overdag alleen bij mij op de buik en het was de afgelopen weken te warm voor de draagzak, dus enorm lastig om dan mijn tweejarige zoon ook nog genoeg aandacht te kunnen geven. Hoop dat dit straks steeds beter gaat!