De fopspeen: Wie mij al langer volgt, weet dat ik al een tijdje afscheid wil nemen van de speen van mijn dochter. Als ik het me goed herinner was het van de zomer al dat ik met Mirthe in de speelgoedwinkel stond om een cadeau uit te zoeken, als beloning voor het stoppen met de speen. Ze was toen drie jaar en een paar maanden.
Ik las overal van die mooie verhalen van kinderen die voor een cadeautje zomaar hun speen inwisselden; de speen meegaven aan sinterklaas of de speen doneerden aan baby’s via de spenenfee. Ik dacht, dat kunnen wij ook.
Ruilen? Jij een cadeau, ik jouw speen.
De spenenfee zou de speen ophalen als Mirthe hem onder haar kussen liet liggen ’s nachts en de volgende ochtend zou ze dan een cadeau krijgen. Echter omdat mijn dochter hier niet zomaar intrapte, besloot ik haar zelf het cadeau uit te laten zoeken. Ik dacht: dan wil ze het zó graag, dan lukt het vast wel om zonder speentje te gaan slapen.
Het grootste en duurste cadeau van de speelgoedwinkel. Dat zou het vast worden. Maar een kind van 3,5 heeft nog geen idee van prijzen en waarde, dus ze koos een My Little Pony paardje uit, eentje die kan zwemmen en dus mee in bad kan. Ook niet het meest goedkope cadeau, maar zeker niet het duurste wat er te vinden was. Dus, prima: ik blij.
Het speentje onder haar kussen
Zo gezegd, zo gedaan: ’s avonds legde Mirthe netjes, na wat aanmoedigende woorden, het speentje onder haar kussen. Maar ik was de kamer nog niet uitgelopen of ze begon onophoudelijk huilen. Tranen met tuiten, oprecht verdriet. ‘Mama, ik kan nog niet slapen zonder speentje. Ik ben nog maar klein’. De letterlijke woorden van een meisje dat eigenlijk vindt dat ze al héél groot is. Het was nog niet het moment. Dit was niet de avond dat het ging lukken. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om mijn huilende lieve kleine meisje op dat moment haar speentje te ontzeggen. Dan nog maar een paar weken wachten. We proberen het later gewoon nog eens.
Herhaalde pogingen
Steeds probeerden we het opnieuw. ‘Weet je nog Mirthe, dat cadeau: het paardje dat met jou mee in bad kan?’ Ze wist het nog precies. En ze wilde het ook heel graag hebben. In haar ogen zag je hoe ze visualiseerde dat ze in bad zat met het de roze pony. Maar kon hij ook haar speentje vervangen. Het antwoord bleef steevast: nee. Ze deed het niet.
Fopspeenverslaving
Tot ik er afgelopen week helemaal klaar mee was. Nog een paar maanden en dan gaat ze naar school… Ze moest nu toch echt van die fopspeenverslaving af?! Want dat is het denk ik, een soort van verslaving. Het moest cold turkey gebeuren, dacht ik. Van de ene op de andere dag. Even stelden we het nog uit, om redenen als: ‘Ruben wordt al zoveel wakker ’s nachts’, en ‘Ik heb het druk vanavond, geen tijd voor (of zin in) strijd rond het slapen gaan’. Maar uiteindelijk was de dag daar.
Speentje kwijt
Ik bracht Mirthe naar boven en ze zocht haar speen. Hij lag niet op de vaste plek (in haar bed) dus ze was hem kwijt. Ik wist dat hij op de vensterbank in de badkamer lag. Dus ik riep meteen: ‘Oh, ik denk dat de spenenfee hem mee heeft genomen’, terwijl ik de speen snel achter in de badkamerkast duwde. En (om er gelijk maar een positieve tegenhanger aan te plakken): ‘Dan krijg je morgen je cadeautje!’
Mirthe heeft nog even in de prullenbak gekeken om te zien of ik hem daar misschien in gestopt had. Maar zonder succes. Het speentje was hartstikke kwijt.
Verdrietig
Natuurlijk was ze even verdrietig, maar ik beloofde haar dat ze de volgende dag haar cadeautje zou krijgen en dat we die avond wel twee(!) verhaaltjes zouden voorlezen in plaats van één. Uiteindelijk door haar wat af te leiden met de boekjes, ging ze rustig zitten en gingen we voorlezen. Maar nadat ik de kamer had verlaten, begon opnieuw het huilen. Het verdriet om het gemis van de speen.
Ik zat ondertussen op ons bed Ruben te voeden. Kom nog maar even bij mama liggen, zei ik tegen Mirthe. Ze mocht even een filmpje kijken terwijl Ruben bij mij dronk, onder de voorwaarde dat ze daarna lief zou gaan slapen. En zo geschiedde. Nadat ik haar broertje in bed had gelegd, was zij aan de beurt. Ik bracht haar nogmaals naar bed en zei haar dat ze nu echt lekker moest gaan slapen.
In slaap gevallen zonder speen
Nog heel eventjes heeft ze wat gepiept, maar al snel was ze in slaap gevallen ZONDER SPEEN! Ze is gewoon gaan slapen. Ongelofelijk. Ik dacht dat het onmogelijk was, maar het is gebeurd. Uiteraard was ze de volgende ochtend de koning te rijk met haar cadeau. Ze had het bad al vol laten lopen voordat ze het mocht uitpakken… Nee, dat is een grapje 😉
De volgende avond heeft ze wel naar haar speentje gevraagd, maar ze begreep dat ze zonder moest gaan slapen. Na 10 minuutjes jammeren, is ze ook toen weer gewoon in slaap gevallen.
Hoe gaat het nu, na een paar dagen?
Inmiddels slaapt ze nu een halve week zonder speen. Het inslapen duurt wat langer, ze is iets onrustiger en ze zegt dat ze honger heeft voordat ze in slaap valt. Maar dat is gewoon het gemis van het speentje in haar mond. Als ze eenmaal slaapt, slaapt ze prima door.
De fopspeen zelf ligt nu nog ergens verstopt in de kast. Mirthe, ik hoop dat je niet boos op me bent als je dit terug leest later. Maar ja, tot je 18e met een speen blijven lopen is ook geen goed idee, toch? Vandaag of morgen maak ik het afscheid officieel en gooi ik het speentje in de prullenbak.
Slaapt jouw kind met een speen? Hoe ging het afleren bij jullie of pakken jullie kinderen de duim? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen op dit vlak.
SimoneLeuk artikel? Pin het op Pinterest!
Ruben was gevallen met speen in zijn mond. Daardoor had hij een bloedlip gekregen. En dat was voor mij de doorslag om te stoppen en het vol te houden. Dus abrupt speen weg. Nog wel verstopt achter in de kast. ( daar ligt die nog steeds, al 3 a 4 maanden, beetje vergeten). Eerst was hij er wel mee eens, maar op bed toch vragen, want zijn lip was weer beter toch? We hebben hem niet meer gegeven. En zijn even langer bij zijn bed gebleven. Uiteindelijk gewoon in slaap gevallen. Elke avond werd het verhangen naar de speen minder. Het is een veilige gewoonte voor ze, die ze opeens niet meer hebben. Nu zou hij soms nog wel een speen willen. Als hij Esmee met een speen ziet. Esmee krijgt alleen een speen op bed, dus dat zal weinig voorkomen.
Heel goed van Mirthe!
Hier ook sinds een paar weken geen speen. Ze wilde hem in haar mond doen, maar er zat een gat in (ik vervangde de speen al een dik half jaar niet meer) toen zei ik dat ik hem niet kon maken en geen nieuwe voor haar had. Toen was het einde verhaal.. ik had heel veel drama verwacht, maar niks aan de hand