Naar het consultatiebureau met je baby of je kindje… wat neem je mee? Een schone luier misschien? Dat lijkt me een goed idee! Een goede voorbereiding is het halve werk zeggen ze altijd toch? Nou dat geldt ook voor het consultatiebureau hoor, geen uitzonderingen hier.
Jullie vragen je vast af, maar zo moeilijk is het toch niet Simone, even een schone pamper in de tas en gaan? Laat ik beginnen met een anekdote van een mama ‘die ik ken’. Ik zou zelf natuurlijk noooooit zo stom zijn hoor. Maar ik ken dus iemand die naar het consultatiebureau ging en vergat om schone luiers mee te nemen. En je voelt hem al aankomen natuurlijk, dat ging mis.
Ze had haar dochtertje net uitgekleed en was klaar voor de afspraak. Dochterlief ging nog even spelen met de autootjes en de afspraak liep ontzettende uit. Het duurde maar en het duurde maar voor we *kuch* ze aan de beurt waren. En ja hoor nog voordat ze naar binnen mochten bij de verpleegkundige, rook mama een vleugje, tja hoe zal ik het zeggen: er was vakkundig een bruin broodje gebakken in de luier van dochterlief. De hele tas op zijn kop gezet, maar echt geen luiertje te bekennen. De mama heeft nog gevraagd aan de consultatiebureau-mensen of ze daar misschien een luiertje voor haar hadden. Maar dat was helaas ook niet het geval.
Ík nam geen schone luiers mee
Oké jongens, dit schrijft heel onhandig. Ik biecht het maar op. Ik was het. VERRASSING. Ík nam geen schone luiers mee naar het consultatiebureau. Toen we naar binnen mochten bij de verpleegkundige verontschuldigde ik me voor de poepbroek. Waarop zij zei: ‘ach dat kan gebeuren’. Ja dat klopt, dat kan dus gebeuren ja, maar ik voelde me wel behoorlijk onhandig en slecht ook. Want ik moest mijn dochter na de afspraak, die dus eerst drie kwartier was uitgelopen en vervolgens ook nog een kwartier duurde, met rode billen in de broek weer mee naar huis nemen. Zo stom. Hoe kon ik dat nou vergeten!
Tot overmaat van ramp ging die hele 18 maanden afspraak bij het consultatiebureau ook helemaal nergens over. Alleen wat geklets over hoe leuk het allemaal wel niet was en hoe goed ze het doet en of ik het allemaal wel leuk vond als moeder. Bladiebla. En ik zat maar op hete kolen (of eigenlijk Mirthe zat op hete kolen) want ik wilde gewoon naar huis en mijn kind verschonen.
De oorzaak: ik had een andere tas gepakt dan normaal. Normaal nam ik altijd de luiertas mee. Maar dit keer had ik alleen mijn eigen tas bij en het rugtasje van Mirthe met daarin haar ochtendjasje en het groeiboekje. Meer had ik niet nodig. Dacht ik. Maar helaas 😉
Ach, weer wat geleerd. Luiers meenemen vergeet ik hopelijk niet snel meer.
Hebben jullie het wel eens meegemaakt, dat je luiers vergeten was?
Simone
Geloof mij, je bent echt niet de enigste. Mij is het ook wel eens overkomen. Onze huisarts zit hier ongeveer maar 4 min vandaan. Ik dacht even snel op en neer, thuis had ik zijn luier nog verschoont en een luier meenemen had ik niet zo snel aan gedacht. De hele wachtkamer zat vol en je raad het waarschijnlijk al, er kwam mij een ‘heerlijke’ aroma tegemoet. Ja dan krijg je het wel even warm en denkt van en nu dan? Haha, shit happens!
Hhaha nee gelukkig nog niet, maar joh dat kan toch gebeuren. Ik had gewoon keihard in die wachtkamer geroepen of iemand een schone luier voor je had. Was vast wel iemand die er eentje wilde doneren 😉
Ja maar ik was de laatste voor de lunch dus echt de enige die er was!
Onlangs bij mn oma, geen schone kleren terwijl alles onder de poep zat. Niet handig. Nu heb ik in ee auto doekjes en een luier liggen. Zo heb ik er toch een bij me haha
Oeps! Ach je bent niet de eerste die dit overkomt hoor.. Ik vergat laatst toen ik Youri voor een dagje naar een andere oppas bracht (ipv naar oma die wel luiers in huis heeft) of luiers mee te nemen… Gelukkig had hun dochtertje een maat kleiner, dus daar moest Youri het die dag maar mee doen.
Jup, naar het zwembad! Dus ik dacht, dan maar even een zwemluier aan.
Maar meneer was zo lekker in slaap gevallen dat ik hem met zwemluier in bed heb gelegd, maarja, daar zijn die dingen niet voor gemaakt, dus alles was kletsnat!
Oh nee! Haha, ach die fout maak je ook maar één keer 🙂