Een verhaaltje over een meisje dat hondenbrokken eet.

Eén dag in de week gaat mijn dochtertje Mirthe spelen bij oma. Papa en mama zijn dan allebei aan het werk en oma past op. En oma, mijn moeder, heeft een hond. Josje (eigenlijk Joske, maar we zeggen altijd Josje). Meestal is Josje thuis, maar soms is hij aan het wandelen met opa, als wij op maandagochtend het huis binnenstappen. Dan gaat Mirthe meteen het huis doorzoeken op zoek naar de hond. Waar is hij nou toch? Ze is helemaal gek op dat beest, en zo blij als hij dan thuiskomt. Dan gaat ze hem gelijk aaien en knuffelen.

Een verkruimelde hondenbrok bevond zich in haar linkerwang. Klik om te Tweeten

En het allerleukste: iedere ochtend en iedere avond krijgt de hond een bak brokken. En Mirthe mag dan helpen voeren. Zij houdt dan de bak vast, oma doet de brokken erin, en vervolgens zet Mirthe de bak brokken terug op zijn plaats. Nóg leuker vindt ze het om vervolgens brokje voor brokje uit de bak te halen en Josje uit de hand te voeren. En die hond, die vind alles best. Dat is zo’n lief beest. Die vindt het gewoon prima dat Mirthe met haar handen in zijn voerbak zet te graaien. Sterker nog, volgens mij geniet hij van de aandacht en het uit de hand gevoerd worden.

Excuses voor de fotokwaliteit, dit komt uit een video. Maar dit is wel een leuk plaatje voor de babygebaren-mama’s en -papa’s onder ons. Mirthe praat namelijk ook tegen de hond. Hier vraagt ze, te zien aan haar linkerhandje, of hij nog meer wil.

‘Lekker!’

Maar nu komt het… mijn dochter dacht: Als die hond dit eet, dan zal het wel lekker zin. Dus stak ze zelf ook een hondenbrok in haar mond. Uiteraard heb ik die er weer uit gevist. Maar Mirthe was het daar niet zo mee eens, ze zwaaide met haar handje naast haar wang: lekker! Lekker? Voel je je wel goed schatje? Dat zijn hondenbrokken, die zijn voor Josje en niet voor Mirthe. Dat is toch bah?

Lees ook: Mijn baby en de katten, hoe gaat dat?

Maar nee, Mirthe vond het echt niet vies. Want de week erop probeerde ze gewoon nog een brokje, en ook afgelopen maandag stond ze weer met een onschuldige blik in haar ogen naar me te kijken toen ik zag dat ze weer bij Josje en zijn voerbak zat. Zo’n vijf seconden lang keek ze me heel onschuldig aan, en toen begonnen haar kaken op en neer te bewegen en wist ik dat het weer raak was. Een verkruimelde hondenbrok bevond zich in haar linkerwang. Jakkes. En Mirthe, die gebaarde weer dat ze het zo lekker vond. Ik zei bah en ik trok een vies gezicht. Daar moest ze heel hard om lachen toen ik dat deed en vervolgens ging ze proberen mijn gezicht na te doen. Nee, ze heeft nog niet helemaal door dat hondenbrokken alleen voor honden zijn, en niet voor mensen. Ach… dat komt vast wel. En tot die tijd; ze wordt er in ieder geval niet ziek van.
Als we naar huis gaan ’s avonds dan krijgt oma een kus, opa een kus, tante Daphne een kus, én… je voelt hem vast al aankomen, de hond een kus. Op zijn kop, zijn rug, zijn achterwerk, net wat het dichtste bij staat eigenlijk. Mirthe buigt dan gewoon voorover en duwt haar lippen tegen Josje zijn vacht. Zo schattig. Dan zwaait ze nog even en dan lopen we naar buiten.

Tot de volgende keer Josje.

Hebben jullie een hond thuis? En hebben de kinderen weleens zijn brokken gegeten?
Simone