Mijn tweede bevalling is achter de rug. De bevalling waarbij mijn zoon en tweede kindje, Ruben Mathijs, geboren is. Hoe is het allemaal gegaan? Was het anders dan de eerste keer? En hoe kijk ik erop terug? Pak een kop thee, een stuk chocola en bereid je voor op mijn (best wel lange) bevallingsverhaal! 

De bevalling wordt ingeleid wegens ‘groot kind’

Mijn tweede bevalling had een hele andere start dan de eerste. Waar de bevalling van Mirthe met 41 weken en 1 dag vanzelf begon, werd de bevalling van Ruben met 39 weken en 2 dagen ingeleid. Ruben werd ingeschat als een erg grote baby en daarom wilde de gynaecoloog mij niet tot het einde door laten lopen. We spraken af dat er met 39 weken ontsluiting zou worden gemeten, en als die drie centimeter of meer zou zijn, dan zouden we een inleiding plannen. Als het nog helemaal dicht zou zitten leek het de gynaecoloog beter om nog wat langer te wachten. Behalve ‘een groot kind’ waren er verder geen indicaties waarom vroege inleiding noodzakelijk was. Dus forceren, dat zouden we niet gaan doen. Ik en de baby verkeerden immers in goede gezondheid.

Al ruim 3 centimeter ontsluiting

Nu zijn we met 37 weken en 3 dagen al een nachtje in het ziekenhuis beland, omdat ik dacht dat de bevalling begonnen was. Toen is uiteraard ook ontsluiting gemeten en daarom wisten we toen al dat er voldoende ontsluiting was (3-4 cm). De voorweeën van die avond zetten niet door en de gynaecoloog vond het die nacht nog wel erg vroeg om de bevalling verder te leiden, gezien daar verder geen indicatie toe was. We mochten wel de week erop al een datum prikken om met 39 weken in te leiden. Ergens wel fijn om een datum te weten, maar wat heb ik iedere dag zitten hopen dat het voor die tijd vanzelf zou beginnen. Ik zou het veel fijner hebben gevonden als de baby zelf het seintje had gegeven dat hij er klaar voor was. En dat ik niet ingeleid zou hoeven worden.

De dag van de inleiding

Helaas brak de bewuste dag, vrijdag 23 februari, gewoon aan zonder dat de baby zichzelf had aangekondigd. Zoals je eerder hebt kunnen lezen verliep de dag van de inleiding niet helemaal volgens plan. We zouden om 07.00 ’s ochtends bellen of er plek was op de afdeling. Dat was er toen niet. Nou, even balen, maar om 09.15 mochten we terugbellen. Toen werd er aangegeven dat we ons om 11.00 mochten melden. Maar helaas werden we om 10.15 toch weer afgebeld: ‘er is wel plek, maar onvoldoende personeel.’ Om 16.00 zouden we gebeld worden om te horen of het ’s avonds nog zou kunnen. Toen we om 17.30 nog altijd niks gehoord hadden, hebben we zelf maar gebeld. En toen konden we gelukkig komen (ze waren vergeten ons te bellen om 16.00…). Dus al met al was het een zenuwslopende dag en toen moest het nog beginnen. Hoe dan ook, we zijn in de auto gesprongen en naar het ziekenhuis gegaan.

De vliezen breken

In het ziekenhuis aangekomen, heb ik eerst een half uur aan de CTG gehangen om te zien of er al activiteit van de baarmoeder was en om de hartslag van de baby te registreren. Daarna werd er ontsluiting gemeten en gevoeld of de baby voldoende ingedaald lag. Dat was het geval en dus hebben ze toen gelijk ook mijn vliezen gebroken. Het was toen inmiddels 19.45. Tevens is er een elektrode draadje op het hoofdje van de baby geplaatst op dat moment, om de hartslag van de baby gedurende de bevalling goed in de gaten te kunnen blijven houden.

Weeënopwekkers

Ik kreeg vervolgens ruim twee uur de tijd om te zien of mijn lichaam zelf weeën zou gaan maken naar aanleiding van het breken van de vliezen. En dat gebeurde ook. Alleen waren ze zwak en werden ze gedurende die twee uur niet sterker. Daarom was een infuus met weeënopwekkers toch de vervolgstap. Jammer want ik had gehoopt dat mijn lijf het zelf zou doen en dat het infuus niet nodig was. Ik heb namelijk nogal wat horrorverhalen gehoord en gelezen over weeënopwekkers. Maar goed, ik gaf me eraan over. En direct na het starten van het infuus om 22.15 voelde ik de weeën krachtiger worden. En ze kwamen al snel heel vlot achter elkaar. Na een uurtje, hebben ze het infuus alweer uitgezet, omdat mijn lichaam het had overgenomen en er te veel weeën in korte tijd kwamen. Ik moet zeggen dat dit heel goed in de gaten werd gehouden en bijgesteld werd door het ziekenhuispersoneel. Ik moest vier goede weeën hebben in tien minuten. En pas toen ik net dacht, worden het er nu niet wat veel? Kwam de verpleegkundige het infuus alweer uitzetten. Het was niet meer nodig.

Weeën weg puffen

Uiteindelijk heb ik drie uur lang weeën gehad vanaf het aansluiten van het infuus tot aan het persen. Pas in het laatste kwartier kreeg ik het gevoel dat ik niet meer kon van de pijn. Daarvoor kon ik ze goed weg puffen. Ik had een soort mantra in mijn hoofd: ‘ik ben sterk, ik kan dit’. En dat klinkt misschien suf, maar dat gaf me echt kracht om mijn ademhaling rustig te houden en om door te puffen. Daarnaast zat Thijs me weer heel goed te ondersteunen, net zoals ik bij mijn eerste bevalling weer heel veel aan hem had gehad. Ik heb zijn hand fijngeknepen en hij heeft me steeds gezegd dat ik moest doorademen wanneer ik mijn adem vastzette. Echt heel fijn. Ik hoorde niemand om me heen alleen hem. Het leek alsof ik me voor alle andere stemmen had afgesloten. De verloskundige moest alles drie keer tegen me zeggen volgens mij, haha.

Maar goed, toen ik dacht dat ik niet meer kon vroeg ik de verloskundige: hoe lang nog?! Toen heeft ze ontsluiting gemeten en zat ik op 6 centimeter. ‘Je bent er echt bijna’, zei ze en ik dacht alleen maar: Nee ik moet er nog 4. Maar ik kan je vertellen: 10 minuten later zat ik op 10 centimeter ontsluiting en lag ik te persen. En 9 minuten nadat ik begon met persen, lag Ruben op mijn Borst.

Wil je op de baarkruk?

Ik herinner me dat de verloskundige vlak voor ik mocht persen nog vroeg of ik op de baarkruk wilde (daar heb ik bij de eerste bevalling gebruik van gemaakt en dat vond ik toen heel fijn). Maar ik voelde er op dat moment niks voor om uit bed te komen. De weeën en de druk waren zo krachtig, ik had geen behoefte meer om mezelf te verplaatsen. En dat was ook niet nodig geweest. Het persen heeft niet lang hoeven duren. Het was zoveel heftiger, de druk, dan de eerste keer. Ik voelde mijn persweeën beter en kon veel beter en krachtiger mee persen. Ik voelde gewoon dat het sneller vlotte allemaal. Dat gaf me zelfvertrouwen.

Het ging zo ontzettend snel allemaal. Echt heel erg fijn. De placenta volgde ook snel en volledig. Ik heb dit keer gelukkig geen knip gehad, maar ben er helaas niet zonder scheurtjes vanaf gekomen. Ik moest dus wel nog gehecht worden. Wat een naar toetje is dat zeg. Echt akelig, maar dat mannetje dat op mijn borst lag maakte alles goed. Wat een fenomenaal bijzonder moment is dat toch. Dat er ineens een kind in je armen ligt. Het blijft onbegrijpelijk hoe het allemaal mogelijk is. Ik lag trouwens echt te beven als rietje, tijdens het hechten, zoveel spanning zat er nog in mijn lijf.

Tweede Bevalling borstvoeding

Borstvoeding geven

Binnen no time had Ruben ook de borst gevonden en lukte het me om hem goed te laten aanhappen. Wat deed hij dat goed! En wat was ik blij! Bij Mirthe begon hier het geëmmer met tepelhoedjes en kolven. Maar Ruben lag gewoon meteen te drinken. En niet alleen sabbelen, hij slikte echt al wat weg.

Nadat Ruben gewogen is, gemeten en nagekeken is door de verloskundige en hij zijn eerste pakje aanhad, ben ik gaan douchen. Jongens wat voelde ik mij anders dan na mijn eerste bevalling. 8 uur weeen en 1 uur en 15 minuten persen versus 3 uur weeen en 9 minuten persen. Ik voelde me een ander mens. Ik kon lopen, was niet duizelig en het voelde goed om te gaan douchen. Na mijn eerste bevalling ging dat allemaal een stuk moeizamer, toen was ik een dood vogeltje. Nu niet, de adrenaline gierde door mijn lijf en ik kon de glimlach van oor tot oor de rest van de nacht en de dag erop ook nog eigenlijk, niet van mijn gezicht krijgen. De hormonen die vrijkomen bij zo’n bevalling joh, ongelofelijk wat een effect dat op je heeft. Da’s goed spul.

Naar huis met baby Ruben

Toen we om 04.00 goedgekeurd waren, ik en Ruben, mochten we (/werden we verzocht) het ziekenhuis te verlaten. En dus reden we in alle vroegte, op zaterdag 24 februari om 05.00 bij ons thuis de hof op. Met bij ons in de auto ons tweede kindje, Ruben Mathijs. Nu al niet meer weg te denken. Nu al zo verliefd!

Iedere bevalling is anders, iedere bevalling is uniek. Iedere vrouw ervaart een bevalling anders en iedereen beleeft, herinnert en verwerkt het op haar eigen manier. Dit is hoe ik terugkijk op mijn tweede bevalling. Het was kort maar heftig, en achteraf een prachtige ervaring. Eén waar ik ontzettend trots op ben.

Simone