Toen ik vorig jaar een sinterklaasgedicht voor Mirthe schreef, en ik een #1 achter de titel plaatste, verplichtte ik mezelf er natuurlijk al toe om ook dit jaar weer eens mijn oh zo briljante dichtkunsten weer eens uit de kast te halen. Nou jongens vandaag is het zover hoor. Ik doe weer een poging tot een stukje poëzie van de bovenste plank. Here we go:

Lieve Mirthe,

Afgelopen zaterdag kwam je een pietje tegen,
en lachte jij, zoals alleen jij dat kunt, zo lief en verlegen.

Hij bood je een hand vol pepernoten,
En oh wat heb jij daarvan genoten.

Niet van de speculaas noch van de schuim,
Maar van de muts van Piet met daarop een pluim.

Vol bewondering keek je naar zijn vriendelijke gezicht,
En plotsklaps is je mama gezwicht.

Nooit heb ik het begrepen: die discussie om Piet,
Een andere kleur, dat hindert toch niet?

Maar nu mijn dochter geniet van deze vrolijke kindervriend,
Denk ik dat onze traditie toch ook wat eer verdient.

Jeugdherinneringen komen boven.
Zingen voor de open haard en in de Sint geloven.

Ik begrijp heus ook wel de kritiek.
Maar jammer is het wel voor ons jongste publiek.

Of is het toch meer jammer voor papa en mama?
En moeten wij gewoon wennen aan een nieuw kleurengamma?

De discussie gaat door en Zwarte Piet wordt langzaam vervangen,
Strepen en nieuwe kleuren op zijn wangen.

Eenmaal thuisgekomen ga jij weer lekker spelen,
Een discussie om het sinterklaasfeest, dat kan een kind niks schelen.

Al blokken bouwend zing je een lied,
En mama, mijn lieve kleine Mirthe, mama geniet.

Simone