Voor de verhuizing uitte ik hier op mijn blog mijn overdenkingen over het verhuizen met peuter. Hoe maak je een kindje van nog maar net twee, duidelijk wat er staat te gebeuren? Dat je je huis zult verlaten en dat je in een nieuw huis gaat wonen. Het woord verhuizen is voor de meeste tweejarigen denk ik nog een vrij abstract begrip. Voor onze dochter in ieder geval wel. Vandaag deel ik met jullie hoe het achteraf allemaal gegaan is, dat verhuizen. En hoe Mirthe het deed en wat ze ervan vond.
Het plan
Op maandag kregen we de sleutel van ons huis. En de maandag erop moesten we de sleutel van het oude huis inleveren. We hadden dus precies een week. Doordeweeks zouden we in het huis klussen. En op zaterdag zou dan de grote verhuizing plaatsvinden. Zaterdagavond zou dan ook meteen de dag zijn dat we in het nieuwe huis gingen slapen. Echter toen op zaterdag alle spullen verhuisd waren, stond ons nieuwe huis zo vol met spullen, dat we er zelf amper bij pasten. In ieder geval zagen we door de bomen het bos nog niet. Gevolg: We zijn nog een paar nachtjes bij mijn ouders blijven logeren, voordat we écht in het nieuwe huis gingen wonen.
Vóór de zaterdag waarop de meubels het oude huis verlieten, was het in het oude huis ook al een chaos natuurlijk. De traphekjes werden verwijderd en Mirthe’s speelgoed werd ingepakt. Niet echt meer een fijne omgeving voor haar dus. Mirthe sliep dus al een tweetal nachtjes langer bij opa en oma.
Onrustig
Toen wij daar ook bleven slapen en haar logeerpartijtje bij opa en oma maar voort bleef duren, raakte Mirthe langzaamaan toch steeds onrustiger. Ze vindt het superleuk bij opa en oma, begrijp me niet verkeerd. Maar het werd voor haar steeds gekker dat papa en mama haar ’s avonds niet mee naar huis namen, maar dat we daar bleven. Na een paar nachten stond ze, toen ze doorhad dat ik er weer vandoor ging om te klussen, met haar jas aan en zei ze: ‘Mirthe mee’. Alsof ze wilde zeggen: het was leuk bij opa en oma, maar nu is het wel een keer mooi geweest. Ik ga mee naar huis. Je merkte gewoon aan alles dat ze het heel raar vond dat we al zo lang niet thuis waren geweest.
Om te proberen een en ander duidelijk te maken voor haar namen we Mirthe dagelijks mee naar het nieuwe huis, om daar een kijkje te nemen. Zodat ze alvast kon wennen daar, maar ook met eigen ogen kon zien waar papa en mama dan waren. Ik denk dat dat voor het wennen aan het huis wel goed is geweest. Maar alle onrust wegnemen deed het niet.
Haar eigen spulletjes
Op maandag was het huis naar onze zin bewoonbaar genoeg om er met Mirthe in te trekken. Haar slaapkamer was in ieder geval op orde en al haar spulletjes stonden er netjes op zijn plaats. De badkamer was inmiddels af (daar hebben we een nieuw badkamermeubel in geplaatst) en ook de traphekjes hingen. We namen Mirthe mee om voor het eerst haar nieuwe slaapkamer, mét meubels erin, te bewonderen (leeg had ze het al wel gezien). En ze was zo blij om haar eigen spulletjes weer te zien. Haar bed, haar boekjes, haar knuffels. Alle knuffels moesten meteen in bed en toen wilde ze er zelf bij. Daarna ging ze op haar vloerkleed boekjes zitten lezen. Zo lief om te zien hoe gelukkig ze was om al haar spulletjes weer bij zich te hebben (zie uitgelichte foto – en de verhuisvlog). Ze was gewoon een soort van opgelucht. Ze heeft die nacht ook heerlijk geslapen. Ze slaapt goed in hier en ze slaapt ook door. Heel fijn!
Het (lege) oude huis
In eerste instantie waren we nog van plan om Mirthe ook het oude huis nog een keer in lege staat te laten zien. Als een soort van afscheid en om duidelijk te maken dat we nu echt in het andere huis onze spullen hadden en daar woonden. Maar toen Mirthe die middag al zó blij en opgelucht was in haar nieuwe kamer, besloten we dat het beter was om dat niet te doen. Haar niet nóg meer in verwarring te brengen door nu toch nog naar het oude huis te gaan. Dit was nu gewoon ons huis. En dat is prima zo. Mirthe vindt het prima. Volgens mij voelt ze zich er zelfs heel fijn. En dat vinden wij natuurlijk ook weer heel erg prettig 🙂
Zijn jullie weleens verhuisd met je kinderen? Hoe pakten ze dat op?
Simone
