Even terugblikken vandaag hoor. Dat zal ik de komende weken wel meer gaan doen denk ik. Want zo vlak voor Mirthe’s verjaardag komen alle herinneringen aan vorig jaar weer naar boven. Gisteren een jaar geleden was ik 37 weken zwanger. Ik had net een week zwangerschapsverlof en ik was volop aan het genieten van het mooie weer. Met mijn toeter van een buik vooruit natuurlijk.
De 37 weken grens
De grens van 37 weken zwangerschap, waarna het kindje in principe voldragen is, was voor mij een belangrijke. Ik heb, zoals eenieder inmiddels wel bekend, de ziekte van crohn en dan komt er nog wel eens vroeggeboorte voor (alleen als de crohn actief is). Dus op de een of andere manier had ik vanaf het begin van mijn zwangerschap al het idee dat ik niet tot 40 weken rond zou blijven lopen met mijn buik, maar dat het kindje eerder geboren zou worden.
Voortekenen
Dus toen ik de 37 weken gehaald had, was dat voor mij een soort euforisch moment. Yes, ik heb het gered. Laat nu maar komen hoor! Ik had vanaf toen dan ook het gevoel dat het iedere dag kon gebeuren. Ik had zo af en toe al flink last van oefenweeën en ik ben zelfs een keer een nacht wakker geworden met zo’n pijn in mijn buik, waardoor ik dacht dat de bevalling begonnen was. Loos alarm hoor, iedere keer. Maar toch steeds voor mij een seintje: dat kan niet lang meer duren, het zit te werken.
Duurt lang
Wie had dat gedacht, dat Mirthe pas 4 weken en twee dagen ná mijn 37 weken grens het daglicht zag? Ik niet, haha. En dan duur het lang joh, dat wachten! Ik beviel niet, zoals ik al die tijd heb gedacht, eerder dan mijn uitgerekende datum, maar pas één week en twee dagen later. Vlak voor de afspraak bij de gynaecoloog waar we het écht over inleiden zouden gaan hebben. Gelukkig was dat uiteindelijk niet nodig en kwam ze vanzelf. Maar het had niet veel langer moeten duren. Ik was er ook echt wel klaar mee!
Ga niet zitten wachten
Mijn tip zou dan ook zijn: ga niet zitten wachten. Je kunt het allemaal toch niet voorspellen. Ook de harde buiken, de voorweeën enzovoorts, het zegt allemaal niks. Zolang de baby het naar zijn zin heeft daar binnen, blijft ‘ie lekker zitten 😉 En ik weet ook wel, je doet niks met mijn tip (ik spreek uit ervaring, want ik kreeg deze tip ook meermaals), want dat doet nieuwsgierigheid met je. Je wilt je kindje gewoon zo graag ontmoeten en vasthouden dat je op een gegeven moment denkt: nou is het tijd! Gelukkig maar, want dit proces is ook belangrijk als goede voorbereiding op de bevalling, als je het mij vraagt. Je moet een beetje zin krijgen in de bevalling: want dit staat gelijk aan de ontmoeting met je kindje.
SimoneDoe je al mee met de moederdag-winactie?
Ik was uitgegaan van de uitgerekende datum of later. Misschien uit praktisch oogpunt omdat wij daarvoor nog ene bruiloft en de 50 jarige bruiloft van mn opa en oma hadden. Haha.
Toen mijn moeder in verwachting van mijn zusje was had ze op 6 november al weeën op 16 nov. Uitgerekend en uiteindelijk hebben ze het ingeleid op 4 december. Dus ik wist al dat ik dat vast los kon laten
Je leeft op de een of andere manier echt toe naar je uitgerekende datum. Eerder dan 9 juni kon, maar verwachtte ik niet. Boy I was wrong! Hoppa een inleiding met 37 weken en de volgende dag is ze geboren. Ook al zeggen ze dat een baby ter wereld mag komen met 37 weken. De voorkeur van het ziekenhuis is toch ook echt pas vanaf 38 weken, want dat was voor hen ook het streven voor mijn inleiding eigenlijk. Tja dat liep dus ff anders, schrikken! Het randprematuur gedrag dat baby’s kunnen vertonen met 37 weken wil je ook liever niet…
Leuk deze terugblikken op die tijd. Ik kan nog niet uit ervaring spreken maar volgens mij is het op die momenten erg lastig wat van al de (goede!) adviezen aan te trekken haha.
Voor mij was de 37 weken grens ook een mijlpaal. Niet ivm een medische reden, maar gewoon omdat het vanaf dat moment echt mag komen, en bij de eerste zat ik vanaf dat moment dan ook echt af te tellen. Ik beviel echter pas 2 weken na de uitgerekende datum.