Hoe snel zal het gaan? Red ik het tot het ziekenhuis? Brengen we Mirthe op tijd weg? Zal de baby niet te vroeg geboren worden? Allerlei vragen die zo nu en dan door mijn hoofd spoken als het gaat om mijn tweede bevalling. Kijk ik nu anders aan tegen mijn tweede bevalling dan bij de eerste? En wat is er nu dan anders?

Mijn eerste bevalling

Ik ben in 8 uur tijd bevallen van Mirthe: van de eerste echte weeën tot aan het moment dat ze ter wereld kwam. Ik kijk best goed terug op mijn bevalling. Hoewel de weeënstorm op het eind verschrikkelijk was en de persfase ook niet geheel vlekkeloos verliep (ik ben uiteindelijk geholpen met een vacuümpomp), kijk ik er goed op terug en heb ik er geen trauma’s aan overgehouden. Ik ben trots op hoe ik het gedaan heb en vastberaden om er de volgende keer weer zonder pijnstilling en hopelijk nu ook zonder vacuümpomp doorheen te komen. Overigens heb ik niets tegen pijnstilling nemen bij je bevalling hoor! Maar als het niet hoeft dan wil ik dat gewoon liever niet vanwege de risico’s.

Waar maak ik me dan zorgen over voor mijn tweede bevalling?

Ik vind bevallen in 8 uur tijd, voor een eerste kindje, best snel. En ja, zo nu en dan lees je weleens bevallingsverhalen online. Althans ik doe dat. En soms lees je ook verhalen waarin het allemaal zo snel ging dat de vrouw het niet meer redde tot in het ziekenhuis en dan maar thuis moest bevallen. Of erger nog, bevallen voordat de verloskundige er is. En natuurlijk zijn dat allemaal rampscenario’s en is geen enkele vrouw, kind of bevalling hetzelfde. Maar soms maak ik me daar wel zorgen over, of ik wel op tijd in het ziekenhuis ben. Ik moet namelijk per se in het ziekenhuis bevallen omdat ik een medische indicatie heb. Anders had ik me nu wellicht beter gevoeld bij een thuisbevalling.

Verwachting versus realiteit

Ik verwacht nu dus dat de bevalling minstens zo snel zal gaan als bij Mirthe. Maar wellicht is dat helemaal niet zo. Vaak gaat het wel sneller bij een tweede, maar wie belooft mij dat dat ook voor mij geldt? Misschien komt mijn verwachting wel helemaal niet uit. Misschien gaat het wel helemaal niet makkelijker dan bij de eerste en heb ik gewoon wéér een vacuümverlossing nodig. Ik ben soms bang dat mijn verwachtingen over een tweede bevalling te rooskleurig zijn.

Ik denk dat ik het kan

Je merkt het, toch nog best wat onrust zo nu en dan. Maar over het algemeen genomen kijk ik er ook best naar uit, dat fenomenale bijzondere moment waarop je je kind op de wereld zet. Ik maak me niet écht bang voor het bevallen zelf. Ik denk dat ik het kan, dat ik beter en sterker mee durf te persen dan de eerste keer. Want ik ben ervan overtuigd dat mijn angst voor het bevallen zelf, het uitscheuren, inknippen, bloedingen en totaalrupturen mij bij mijn eerste bevalling op het moment suprême, het moment dat ik echt de meeste kracht moest leveren en moest persen, toch een beetje heeft tegengehouden. Ik hoop dat ik bij de komende keer nu alle remmen los kan gooien, dat ik mijn angsten loslaat en dat ik het op eigen kracht red.

Was jou tweede bevalling écht makkelijker dan de eerste? En was vooral het persen makkelijker? Of was het qua pijn minder heftig?

Simone