Ik ben nu 37 weken en 5 dagen zwanger. Gisteren zijn we weer voor een bezoekje aan de gynaecoloog geweest. Eindelijk. Ook al zat er maar twee weken tussen met het vorige bezoek, als je zo op het eind loopt leef je van controle naar controle. Althans, ik wel.

De gynaecoloog vroeg me hoe het nu met me gaat. Ik vertelde dat het eigenlijk nog steeds heel goed gaat, maar dat ik een paar nachten geleden al dacht dat de bevalling begonnen was. Ik werd namelijk wakker van de pijn in mijn buik, het leek op menstruatiepijn maar dan meteen heel hevig. Alleen trok het na een uurtje weer weg, kon ik heerlijk verder slapen en bleek er niks aan de hand. ‘Oh, even oefenen!’ zei de gynaecoloog met een knipoog. ‘Dat is heel normaal’.

Verder vroeg ze of ik de baby nog goed voel bewegen. Dat is zo. En mat zijn mijn bloeddruk op, welke nog steeds lekker laag was. Goed teken dus. Ook mochten we nog even plaatsnemen op de stoel voor een echo. Vruchtwater bleek nog ruim voldoende aanwezig te zijn. ‘Nou zeg, dat wordt een mooie plons’. Dé humor.

De baby werd nog een keer opgemeten en bleek nu ruim zes pond te zijn. ‘Dat streeft richting een nette zeven pond met veertig weken’, werd ons uitgelegd aan de hand van een grafiekje. Nou, dat lijkt me een mooi maatje 😉 Op de een of andere manier ben je toch bang dat je er tien pond uit moet persen, dan teken ik toch voor een prima 7. Een bevalling blijft een bevalling natuurlijk, maar het gaat om het idee.

Dat ik nu ruim 37 weken zwanger ben, betekent dat de bevalling in principe ieder moment kan beginnen. ‘Hoewel het waarschijnlijker is dat het nog een weekje of twee zal duren’, zo legde de gynaecoloog uit. Het betekent ook dat ze me vaker gaan controleren, namelijk één keer per week. Dat vind ik wel prettig. Volgende week dinsdag dus weer een check up. Ik ben nu alweer benieuwd!